Dr.M.G.R. Educational and Research Institute University The Literary Seminary Department of English - LITFEST ‘17 A National Conference on Women Poets of English Literature from 19th to 21st Century - INAUGRAL ADDRESS It is my pleasure and privilege to be a part of this Lit Fest organized by The Literary Seminary of Dr.M.G.R. Educational and Research Institute University. I am happy to make note of the voluntary involvement of the students, participating enthusiastically in the club’s literary and cultural activities. This year’s Lit Fest - ’17 has rightly focused on a National Conference on Women Poets of English Literature from 19th to 21st Century, which will give an interesting opportunity for the club members to engage themselves in the world of women - ‘Women unlimited’ & ‘Women Infinite’. It is a very broad canvas and I hope this Lit Fest will bring into prominence the intricate, complex, painful yet most vibrant and confident world of women. I thank Dr.Padmasini for this wonderful opportunity to share some of my views to kick start the Fest. As I was browsing few books which can throw some light upon this topic I happened to lay my hands on “Women writing in India - Volume I, 600 BC to the early Twentieth Century” Edited by - Susie Tharu and K.Lalita. The most important lines which hit me in their preface go thus: “No one asked what it meant for a writer to live in times and in situations where she was doubly “Other” - as woman and as colonized person - even in her own vision. Yet these are complexities in the cultural fabric that must be recognized if we are to approach the elusive nature of an identity that emerges at the margin or understand the peculiar tension between public and private realities that underwrites women’s writing” (Susie Tharu and K.Lalita: XIX Preface) The 21st Century women writing in India faces this duality - ‘other’ as a woman and as a colonised person. Myself as a vernacular woman poet - face this tension of my identity being pushed to margin as a colonized victim as well woman as Other & as a minority. Thus my writings deal mainly with the Identity crisis as well the position of woman as ‘Other’. Our histories were silenced or dismissed or censored. Our voices were either muted or attuned to a patriarchal echo. To quote again Susie Tharu & K.Lalita, while describing their journey to find out various women writings, they observe that, I quote: “Social histories, biographies, and autobiographies, we found, often provided information that literary histories had censored. From these we learned about debates in which women had intervened; about wives, companions, and mothers who "also" wrote; about the prostitutes of Benares who had written a Shraddanjali (a collection of elegies) when a famous Hindi writer died; about a women's Kavi Sammelan (poets' meet) organized by Mahadevi Varma; about Vai Mu Kodainayakiammal, who in the early 1920s bought a publishing house, which then published her 115 novels and many works by other women writers, as well as the journal Jaganmohini, which she edited. To our surprise we found that the early twentieth century, commonly considered a period when the women's movement was at a low ebb, had been a high point of women's journalism. In almost every region women edited journals for women (though clearly also read them) and many hundreds of women wrote in them.” (Susie Tharu and K.Lalita: XVIII Preface) Unquote: Thus it has always been a journey by women into untrodden path, to bring out the unheard voice of women, their untold stories to be listened to. I believe this Fest is sure an attempt to give an introduction and a broad overview of the women poets of English Literature, as well Indian women Poets who wrote in English and whose works which have been translated into English. This conference deals with twelve important themes starting from Gender and Literature, Feminism, Religious Poetry by Women, Women and Revisionism, Confessional Poetry, Women and Conflict Literature, Trajectories of Women’s Writing, Women’s Studies - Theoretical Underpinnings, India as seen by Women, Women and Subalternity, Postmodernism and Literature by Women, Women and the Institution of Family - a vast arena indeed. Again I found some questions raised by Susie Tharu & K.Lalita so relevant to this conference. While editing the book of “Women writing in India” they pose the following questions: I quote: “Why did we think women’s writing was different or that it called for special attention? Weren’t women writers as much victims to social idiocies about the subordinate status of women as men? If we were arguing that women writers had been marginalized and their work unrepresented or misjudged, how did we suggest they should be read?” (Susie Tharu and K.Lalita: 1 Introduction) Unquote: Well this conference, I believe would address these questions above and try to enlighten the students, to find out some key ideas to engage themselves fruitfully in future. Also, I presume that Women Poets of English Literature include Indian Women Poets. Women writing in India encountered a paradigm shift on two historical and political situations. One was under Queen Victoria’s regime, which included a lot of “ideological shifts which affected women’s literary production and consumption” (Susie Tharu and K.Lalita: 7 Introduction). The second was the decisive influence of the British colonial administrators and political thinkers like Macaulay, J.S.Mill & Trevelyan. Our rich indigenous literary tradition and their contributions were carefully marginalized or subdued. Then we have had these ebbs and lows of the nationalist movement and social reform movement as an aftermath, which have had their own influence and impact in Women’s writing. The twentieth century dawned with all these new awakening and the twenty first century is witnessing a lot of progressive and modern women writers whose creative expressions in all the genres are treading into a new path, elbowing away from age-old tentackles of tradition & culture! We, as post - colonial subjects, are no longer, confined to the exposure and appreciation of the “Carefully selected canons of English literature” (Susie Tharu and K.Lalita: 10 Introduction) but to re-write our own history and to reiterate that our indigenous Oral & Vernacular literature should be given prominence and placement. Also traditional hierarchies are questioned, trespassed and thrown upside - down in the writings of women. A major shift in the ideologies of gender, class, sexual and critical outlooks have also opened up great avenues for women writers. I am a third world woman and an indigenous poet. I face this duality of woman as minority and also as a colonized victim, whose ‘identity’ has been put into crisis by the colonial, hegemonical powers. I would like to gear it up by re-opening a set of questions raised by Susie Tharu & K.Lalita again: I quote: “What forms the gram of these women's struggles? How were their worlds shaped? We ask. How have they turned figures, plots, narratives, lyrical and fictional projects set up for different purposes to their use? With what cunning did they press into service objects coded into cultural significations indifferent or hostile to them? How did they tread their oblique paths across competing ideological grids, or obdurately hang on to illegitimate pleasure? What forms did their dreams of integrity or selfhood take? Most important, and this has been the major principle for our selections: what modes of resistance did they fashion? How did they avoid, question, play off, rewrite, transform, or even undermine the projects set out for them?” (Susie Tharu and K.Lalita: 36 Introduction) Unquote: This conference is highly needed and well timed also - at this juncture of student Anitha’s much shocking, sad demise. Her story is not only hers but ours. It is a mixed story of hope & despair. It is imperative now to create awareness, awareness through your pens - because pen is mightier than a sword. In her book ‘Feminism in India’ Maitrayee Chaudhuri (Editor) quotes Sarojini Naidu’s presidential address to the All India Women’s Conference (AIWC) in Bombay in 1930: I quote: “We are not weak, timid, meek women. We hold the courageous Savitri as our ideal, we know how Sita defied those who entertained those suspicious of her ability to keep her chastity. We posses the spirit of creative energy to legislate for the morale of the world. I will, however confess to you one thing. I will whisper it into this loud-speaker. I am not a feminist. To be a feminist is to acknowledge that one’s life has been repressed. The demand for granting preferential treatment to woman is an admission on her part of her inferiority and there has been no need for such a thing in India as the women have always been on the side of men in Council and in the fields of battle... We must have no mutual conflict in our homes or abroad. We must transcend differences. We must rise above nationalism, above religion, above sex.” (Maitrayee Chaudhuri: XX Introduction) Unquote: But, does it hold any sense for the poor tribal women, or scheduled caste women who are either gang-raped in the name of enquiry or molested by the upper-caste men? Sure there have been a revolution in India, where 8 lakh women gained power at local level, because of 30% reservations in Panchayat Raj - but there is this case of Bhajwari Devi, a Women’s Development Programme Worker, who was gang-raped for stopping child marriage at Bhateri village in Rajasthan. The Court acquitted the five accused. But, she became Sarpanch of the village – supported by Justice Krishna Iyyer and Mohini Giri. We did have warrior women, who heralded the “self-Respect Era” under Periyar. Our Tamil culture is always proud of having women poets of Independent, fiery calibre. Vennikuyathiyar, Avaiyar, Aatanathi, Athimandhi – who were on par with men - could talk terms with kings fearlessly. Our “Tholkappiyam” does have conservative definition of a woman, ‘அச்சமும், நாணமும், மடமும், முந்துறுத்தல் நிச்சமும் பெண்பாற்குரியன‘. Thirukkural has been criticised by Periyar for its certain chapters ‘பெண் வழிச்சேரல்‘ questioning why the burden of prostitution is to be borne only by women and why a male was just called as ‘இழி மகன்?‘ Whereas a whole section of women have been attributed this class of ‘பரத்தையர்‘? I would like to bring to notice the valuable observation of Late Prof.V.V.John – a member of the Minority Commission. After a survey, he has stated that, I quote: “In Kerala, in certain districts, Christians are in minority, while in others, Muslims are in minority. In some, Hindus too are in utter minority. In Punjab, both Hindus and Sikhs are in minority in different districts. In Nagaland, Mizoram and some other parts of the north-eastern region, I found Hindus in utter minority. But, I found “WOMEN IN MINORITY EVERYWHERE”. Unquote: Oprah Winfrey, an American Talk-show Anchor, says in one of her talk-shows: I quote: “I will tell you that there have been no failures in my life. I don’t want to sound like some metaphysical queen, but there have been no failures. There have been some tremendous lessons”. Unquote: If at all, a rural woman from a third world country could say like this, can spring be far behind? For an agrarian, rural or a tribal woman from a third world, failures cannot be just lessons - they can be tombstones and deathknells. I am not just a millennium woman – basking in the glory of post globalisation, liberalisation, privatization and mono-culturalisation. I am a third world woman from Tamilnadu, a rural woman, who is proud of my rationalist path paved by those brave women of “Self-Respect Movement, who is conscious of the existing hurdles still prevalent – caste, creed and class – who is little empowered with education, not willing to bait my agrarian landscape, vegetation, birds, rivers and my language in the name of “development”, who is prepared for challenges ahead! I stand before you as a rural poet. I belong to a landscape of dry black soil, which we term as “Karisal” in chaste Tamil. Hot summer is the most prevalent season and I hail from an agrarian community – in which failure of monsoon and rains is fatal to farmers. My soil, landscape, vegetation, birds, poultry, cattle-stock and above all, the native talkative, intruding, nosy, yet humane and affectionate people with their worldly wisdom – form the crux of my poems. I breath my village, though I am a bonsai plant in a metropolitan city / My alienation, diasporic longing, my inability to adapt to a pretentious culture – my oxymoronic being between living and existence – are the key themes of my poems / I evolve neither as a woman, nor as a man, but as a human being through my poems. It is just a voice – neither revolutionary nor reformative and declaring, but a firm, true voice – robust village voice, uncontaminated by any isms, or genres, but deeply immersed in the natural odour of my earth and soil – with all its sweat, untidiness, barbaric but commune life. I declare myself as philistine poet, who hears the inner voice of my people, registers it in my soul and walks with it – uncorrupt by the artificially air-conditioned seasoning. And my poems deal with my Identity Crisis as a third world post-colonial subject as well a woman with a minority status. I congratulate and commend the club for taking up such initiatives, for making conscious efforts to kindle the literary interests of the students and keeping it alive... I am sure it would generate some worthy dialogues!   Works cited: • Susie Tharu and K.Lalitha : Women Writing in India • Maitrayee Chaudhuri : Feminism in India

தொடர

அழகான ஒரு குழந்தையை பெற்றெடுப்பதன் மூலமோ, அழகான ஒரு சிறிய தோட்டத்தை உருவாக்குவதன் மூலமோ, சமுதாயத்திலே மிகவும் பின்தங்கியிருக்கிற மக்களுக்கு இலவசமாகவோ அல்லது குறைந்த செலவிலோ கல்வியை அளிப்பதன் மூலமோ நீங்கள் முன்பு இருந்ததைவிட மென்மையும், அழகாகவும் ஆகிறீர்கள் என்று சொன்ன எமர்சனின் கூற்றுக்கேற்ப இந்த பகுதியிலே, சென்னை மற்றும் புறநகர் பகுதிகளிலிருந்து வருகின்ற இளஞ்சிங்கங்களைப் போன்ற மாணவர்களுக்கு கல்வி என்கின்ற ஒன்றை பன்னெடுங்காலமாக வழங்கி வருகின்ற பாரம்பரியமும், வரலாற்றுச் சிறப்பும் கொண்ட பச்சையப்பன் கல்லூரியின் வரலாற்றுத் துறை ஏற்பாடு செய்திருக்கின்ற இந்த அருமையான விழாவிற்கு தலைமை தாங்கி சிறப்புரையாற்றி அமர்ந்திருக்கின்ற இந்தக் கல்லூரியின் முதல்வர் அவர்களே, என் பொருட்டு மிகுந்த சிரத்தை எடுத்துக்கொண்டு மிக அருமையான அறிமுக உரை ஆற்றியிருக்கின்ற டாக்டர் சி.கிருபேந்திரன், Head of the Department (History) அவர்களே, இங்கே அமர்ந்திருக்கின்ற வரலாற்றுத் துறையின் முனனோடிகளாகத் திகழ்கின்ற பேராசிரியர்களே, பிற துறையைச் சார்ந்த பேராசிரியப் பெருமக்களே, கசனைபநல் வைத்த ஆப்பிள் போல மிகக் கஷ்டமாக, இந்த குளிரூட்டப்பட்ட அறைக்குள்ளே ஒரு மணி நேரமாவது இருக்க வேண்டுமே என்கின்ற சிறு அவஸ்தையோடு இந்த காலை நேரத்திலே இங்கே அமர்ந்திருக்கிற வரலாற்றுத் துறையைச் சார்ந்த மற்றும் பிற துறைகளைச் சார்ந்த பெரும்பான்மையான மாணவர்களே, சிறுபான்மையான மாணவிகளே, உங்கள் அனைவருக்கும் என்னுடைய காலை வணக்கம். இந்தக் கல்லூரியிலே வரலாற்றுத் துறையின் நிறைவு விழாவான இன்றைய தினத்திலே, ‘‘காலத்திலே அழியாத தமிழ்’’ என்ற தலைப்பிலே பேசவேண்டும் என்று என்னுடைய தோழி என்னை கேட்டுக்கொண்டபொழுது, மூன்று விதமான மனோநிலை உண்டானது. ஒன்று, ஆங்கிலத் துறையிலே விரிவுரையாளராகப் பணியாற்றியிருந்த என்னை வரலாற்றுத் துறையிலே எத்தனை தன்னம்பிக்கை இருந்தால் இத்தகைய தலைப்பிற்கு உரையாற்ற அழைப்பார்கள்? என் மீது எத்தகைய நம்பிக்கை வைத்துள்ளார்கள் என்பது குறித்து வந்ததால் கிடைத்த மகிழ்ச்சி. இன்னொன்று, கிட்டத்தட்ட இரண்டு வருடங்களாக, கல்லூரி வாழ்க்கையை விட்டுவிட்டு வேறு ஒரு களத்திலே இருக்கின்ற கட்டாய நிலையிலே, கிடைக்கின்ற சந்தர்ப்பங்களில் ஏதாவது ஒரு கல்லூரியின் வாசலை மிதிப்பது என்பது, வகுப்பறைக்கு சென்று வருவது என்பது, என்னுடைய தாய் வீட்டிற்கு சென்று வருவதைப் போல இருப்பதால், அது இரண்டாவது மகிழ்ச்சியை அளித்தது. மூன்றாவது என்னவென்றால், இந்தக் கல்லூரி தமிழுக்கு மட்டும் பேர் பெற்ற கல்லூரி அல்ல. இந்தக் கல்லூரியிலே பயின்ற மாணவர்கள் புகழ்பெற்ற சரித்திரத்திலே இடம் பெற்ற அரசியல்வாதிகளாக, வாழ்க்கையிலே அனைத்துத் துறையிலும் சிறந்து விளங்கியவர்களாக இருந்தார்கள் என்பதை நீங்கள் அனைவரும் அறிந்ததுதான். குறிப்பாக, பேரறிஞர் முதற்கொண்டு பேராசிரியர் வரையிலான அனைவரையும் இந்தக் கல்லூரி தயாரித்து அனுப்பியிருக்கிறது என்பதனால், நெப்போலியனை தோற்கடித்த அந்த ஜெனரல் சொன்னானாம், என்னுடைய வெற்றி என்பது இந்த யுத்த களத்திலே தீர்மானிக்கப்பட்டது அல்ல. இந்த வெற்றி என்பது நான் படித்த ஈடென் பள்ளிக்கூடத்து விளையாட்டு மைதானத்திலேயே தீர்மானிக்கப்பட்டது என்று சொன்னான். அந்த அளவிலே அவர்களையெல்லாம் தயாரித்து ஒரு பெருமைமிக்க வாழ்விற்கு அனுப்பிய ஒரு கல்லூரி என்பதாலும், குறிப்பாக வரலாற்றுத் துறையிலே பேசுகின்ற இந்த வாய்ப்பு என்பது எனக்கு அதிக மகிழ்ச்சியை அளித்தது. நிகழ்ச்சிக்காக வந்து இறங்கியவுடன் இந்தத் துறையைச் சார்ந்த பேராசிரியப் பெருமக்கள் அழகான ரங்கோலியை எனக்குக் காட்டினார்கள். நான் அருமையான ரங்கோலியைக் கண்டு ரசித்துக்கொண்டே கடப்பதற்கு முன்பு அருமையான செய்தியைச் சொன்னார்கள், இது எங்களுடைய மாணவர்கள் வரைந்த ரங்கோலி என்று. ஒன்பது விதமான இதயங்கள் வரையப்பட்டிருந்தது. அதைப் பார்த்தவுடனேயே எனக்கு தெரிந்திருக்கவேண்டும், மாணவர்கள் வரைந்தது என்று. இருந்தாலும், மிகுந்த சந்தோஷத்தைக் கொடுத்த ஒரு விஷயம் என்று அதனை நான் பார்க்கிறேன். உணவு சமைப்பது அல்லது கோலம் போடுவது இந்த மாதிரியான விஷயங்கள் எல்லாம் ஒரு பெண் சார்ந்த விஷயங்களாகவே பார்க்கப்பட்டு, கட்டமைக்கப்பட்ட ஒரு சமூக நிலை. வரலாற்றை திருப்பிப் போடுகிற விதமாக இத்தனை நலினத்தோடு ஒரு அருமையான கோலத்தை எங்களால் வரைய முடியும் என்று நீங்கள் காட்டியிருக்கும் அந்த விதம் எனக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சி அளித்தது. பெண் தன்மை, ஆண் தன்மை என்றெல்லாம் பாகுபாடு பார்க்கின்ற நிலையைக் கடந்து முழுவதுமாக மனிதம் என்று இயங்குகின்ற ஒரு மனோநிலையில் இருக்கின்ற மாணவர்களாகிய உங்கள் முன்னால் இந்தத் தலைப்பு குறித்த என்னுடைய கருத்துக்களை பகிர்ந்துகொள்வதிலே எனக்கு பெருத்த மகிழ்ச்சி. என் குறித்து அறிமுகம் செய்த பேராசிரியர், சாத்தேயைப் பற்றி உங்களிடம் சொன்னார். சாதேயைப் பற்றிய இயங்கியலைப் பற்றியும் உங்களிடம் சொன்னார். ஒரு முறை சாத்தேயை கைது செய்யவேண்டிய கட்டாயம் பிரெஞ்சு அரசாங்கத்திற்கு வந்தது. அப்பொழுது பிரெஞ்சு அதிபராக இருந்தவரிடம் சென்று சாத்தேயை கைது செய்யவேண்டும் என்று காவல்துறையைச் சேர்ந்தவர்கள் கோரிக்கை வைக்கிறார்கள். அப்பொழுது அவர் சொன்னாராம், சாத்தேயை கைது செய்வது என்பது இயலாத காரியம். ஏனென்றால் சாத்தேதான் பிரான்ஸ், பிரான்ஸ் தான் சாத்தே என்று சொன்னாராம். அந்த அளவிற்கு இலக்கியவாதிகளையும், தத்துவவாதிகளையும் கொண்டாடிய தேசம் பிரெஞ்சு தேசம் என்று பெருமையாகப் பேசப்பட்ட தேசம். அதற்கு சற்றும் சளைத்ததல்ல நம்முடைய தமிழ்நாடும், நாம் பிறந்து வளர்ந்த இந்த தமிழ் தேசமும். சாத்தேயைப் போன்ற எத்தனையோ பேர் தோன்றியிருந்த தேசம் தான் நம்முடைய தேசம். இன்றைக்கு நீங்கள் கடல் கடந்து சென்று ஒரு ஆங்கிலேயனிடத்திலே உங்களுடைய மொழி பற்றிச் சொல்லும்பொழுது என்னுடைய மொழிக்கு எழுத்து வடிவிலான இலக்கியம் என்பது சுமார் 3500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்தது என்று சொன்னால் அவர்கள் மூக்கின் மேல் விரலை வைப்பார்கள். I have a history of written script which has its own literature which dates back to 3500 years ago என்று ஒரு ஆங்கிலேயனிடம் நீங்கள் பெருமையாகச் சொல்லிக்கொள்ளும் நிலையை நமக்குத் தந்தது இந்தத் தமிழ் மொழிதான். கடுங்கோலன் வரையிலான 89 பாண்டிய பேரரசர்களால் உருவாக்கப்பட்டு, 449 புலவர்களால் ஆராயப்பட்டு, 4440 ஆண்டுகள் நிலைத்திருந்தது முதல் சங்கத் தமிழ். வெந்தேர் சேரன் முதல் முடத்திருமாறன் வரை 49 பாண்டிய பேரரசர்களால் பாதுகாக்கப்பட்டு, அகத்தியர் முதல் தொல்காப்பியர் வரையிலான 59 கவிவானர்களால் ஆராயப்பட்டு, 3700 ஆண்டுகள் முழுதாக பாதுகாக்கப்பட்டு, பாண்டிய நாட்டை கடல்கோல் கொண்டபொழுதும் அதிலே தப்பிப்பிழைத்து சீரிளமை குன்றாமல் இருக்கின்ற தமிழ். கடல்கோலில் தப்பிப் பிழைத்த முடத்திருமாறன் முதல் உக்கியப் பேரழுதி வரையிலான பிற்கால 49 பாண்டிய பேரரசர்களால் தலைதூக்கி நிறுத்தப்பட்டு, 449 தலைசிறந்த புலவர்களால் வளர்க்கப்பட்டு, நலம் வாழி வந்த தமிழ் என்று வரலாறு நமக்கு தமிழ் குறித்து பெருமையோடு பதிவு செய்திருக்கிறது. தமிழ் மொழி என்கின்ற ஒன்றை நம்முடைய நீண்ட நெடிய இனத்தாலும், பாரம்பரியத்தாலும் பேசகின்ற பெருமைக்கு உரியவர்கள் நாம் என்று இன்றைக்கு இந்த 21ம் நூற்றாண்டிலே நினைத்துப் பார்க்கும்பொழுது, காலம்தோறும் வரலாற்று ரீதியாக இது எப்படி நம்மிடையே புழங்கி வந்திருக்கிறது, எப்படி நம்முடைய பெருமைக்குரிய ஒரு விஷயமாக வந்திருக்கிறது என்பதை பார்த்தோமானால், உங்களுக்கு நான் சொல்லவேண்டிய அவசியமில்லை. உலக வரலாற்றிலே, உலக மக்களுக்கு நாகரிகம் கற்றுத் தந்தவர்கள் தமிழர்கள். முதன்முதலில் உழவுத் தொழிலையும், கடல் வாணிபத்தையும் முன்னெடுத்த தமிழர்கள்தான், இன்றைக்கு உலகெங்கும் புரையோடி இருக்கின்ற நாகரிகத்திற்கு தொட்டிலாய் விளங்கியவர்கள். உலகில், முதன்முதலாக வீதியமைப்பு, வீடமைப்பு, நகரமைப்பு, நாளமைப்பு கண்டவர்கள் நாம். உலகில் முதன்முதலாக மொழி இலக்கணமும், ஆட்சிக் குறிப்புகளும், கலைகளும், சட்டங்களும், பிற கூறுகளும் வகுத்தவர்கள் தமிழர்கள்தான் என்பதை முதரறிஞராகிய நா.சி.கந்தைய்யா தன்னுடைய புத்தகங்கள் பலவற்றிலே மிக அருமையாகப் பதிவுசெய்திருக்கின்றார். வியன்னாவிலே இருக்கின்ற அருங்காட்சியகம் ஒன்றிலே சுமார் 1500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்த தமிழர் ஒருவருடைய கடல் வாணிபம் பற்றிய குறிப்பு இருப்பதாக உங்கள் துறையைச் சார்ந்த தொல்லியல் அறிஞர்கள்தான் குறிப்பிட்டுச் சொல்லியிருக்கின்றார்கள். ஹொசேனன் என்கின்ற ஒரு ஜெர்மானிய பேராசிரியர் மேற்கு ஐரோப்பாவிலும், கிழக்கு ஆசியாவிலும் இருக்கின்ற அநேகமான இடப்பெயர்கள் தமிழ் பெயர்களாக இருக்கின்றன என்று பெருமையோடு சொல்லியிருக்கின்றார். கடல் கொண்ட குமரிக் கண்டத்திலே பிழைத்த திராவிட நாகரிகம்தான் சிந்து சமவெளி நாகரிகமாகக் கடந்து, பின்னர் சுமேரிய நாகரிகமாக தழைத்து விரிந்தது என்பதை ஆதாரபூர்வமாக நிறுவிய, நம்முடைய முதல்வர் அவர்கள் சுட்டிக்காட்டிய வீராஸ் என்கின்ற பெருமகனார், உலகின் அனைத்து நாகரிகங்களுக்கும் திராவிட நாகரிகமே, தொல் தமிழ் நாகரிகமே, ஆதாரமாக இருந்திருக்கிறது என்பதால் தன்னை எப்படி அழைத்துக் கொண்டாள் தெரியுமா? நான் ஸ்பெயின் தேசத்திலிருந்து வந்தாலும், ஸ்பெயின் தேசத்திலேயிருந்து வந்த திராவிடன் என்று சொல்லிக்கொள்வதிலே பெருமையடைகின்றேன் என்று சொன்னார். தொல் பெருமை வாய்ந்த ஆதி தொல் தமிழே, உலகின் அனைத்து மொழிக் குடும்பத்திற்கும், இந்தோ-ஆரிய மொழிக் குடும்பம் உட்பட உலகின் அனைத்து மொழிக் குடும்பத்திற்கும் ஆதாரமான தாய்மொழியாக விளங்குகின்றது என்பதை இன்றைக்கு நாம், நம்முடைய கால்கள் முதலான பற்பல அவயவங்களால் உணரப்பட்டு வைத்திருக்கின்றோம். பிற்காலத்திலே, சிந்து சமவெளி நாகரிகம் என்பது ஆரியருடைய நாகரிகமாக இருக்கலாம் என்று விளித்துக் காட்டுகின்ற முயற்சியிலே ராஜாராமன், மீரான் என்கின்ற சிலர் ஈடுபட்டிருந்தாலும் தன்னுடைய சிந்து வெளியில் மூன்று தமிழ் என்கின்ற புத்தகத்தில் கா.பூர்ணசந்திர ராவும், Indus Script Dravidian Language என்கின்ற புத்தகத்தில் இரா.மதிவாணனும் அந்த சமவெளி நாகரிகத்திலே கிடைத்த எழுத்துக்கள் எல்லாம் தொல் தமிழ் எழுத்துக்களே என்று தொல்காப்பிய மொழி இலக்கணத் தரவுகளை வைத்து நிறுவிக் காட்டியிருக்கின்றார். அவற்றை இன்றும் ஆழமாக நிறுவிட ஆதிச்சநல்லூர் தாழிகளைவிட நமக்கு வேறென்ன வேண்டும். அதுபோல, உலகத்திலே முதனமுதலாக வேளாண்மைக்கு நீர்ப்பாசனத்தை பயன்படுத்தப்பட்டது நம்முடைய தென்னிந்தியாவிலே தான். தென்னிந்தியாவின் தென் நாகரிகம் தென் சீனாவிலும் இந்தோனேசியாவிலும் இருக்கின்ற நாகரிகத்திற்கு ஒப்பானது என்பதை குறிப்பிட்டுச் சொல்லியிருக்கின்றார்கள். நம்முடைய அகழ்வாராய்ச்சியிலே கிடைத்த அந்த ‘உழு’ என்கின்ற கருவியினைப் பின்பற்றியே ‘உழவன்’ என்கின்ற சொல் உருவாகியிருக்கலாம் என்பதும் நிரூபிக்கப்பட்ட ஒரு கருத்துதான். நீண்ட நெடிய பாரம்பரியமிக்க இத்தனை பெருமைமிக்க நம்முடைய தமிழ் மொழியை நாம் ஆய்ந்து, அறிந்து, பெருமையோடு, தமிழன் தமிழ் மொழியிலே பேசுகின்றோம் என்று தலைநிமிர்ந்து நிற்கின்ற நிலைமை இன்று இருக்கின்றதா என்ற அந்தக் கேள்விக்கு போவதற்கு முன்னால், எத்தனை அயல் நாட்டு தமிழறிஞர்களால் பாராட்டப்பட்டது என்ற ஒரு சில தகவல்களை நாம் பார்க்கலாம். உங்கள் எல்லோருக்கும் தெரியும், நான் தமிழ் படித்த மாணவன் என்று என் கல்லறையிலே எழுதுங்கள் என்று திருக்குறளை மொழிபெயர்த்த ஜி.யூ.போப் சொன்னதை நீங்கள் அறிவீர்கள். சீகன் மார்க் என்கின்ற ஒரு தமிழ் அறிஞன் இருந்தார். அவர் மேலை நாட்டிலிருந்து வந்து, இங்கிருக்கும் தரகம்பாடிக்குச் சென்று அங்கே தங்கியிருந்து, தமிழ் மொழியைக் கற்று, தமிழ் மொழிக்கென்று ஒரு பிரத்யேகமான அகராதியை உருவாக்கினார். அவருடைய தமிழ் புலமைக்காக, அவருடைய தமிழ் பணிக்காக, ஆசியா முழுதும் பயணம் செய்து அவர் இங்கிலாந்துக்கு சென்றபோது இரண்டாம் ஜார்ஜ் மன்னனுடைய அரசவையிலே இந்தப் பணியைப் பாராட்டி அவருக்கு ஒரு பாராட்டுப் பட்டயம் வழங்கப்படுகின்றது. அந்தப் பதக்கத்தை மதபோதகர் அவருக்கு வழங்குகின்றார். அவர் அளிக்கும்பெழுது சொல்லுகின்றார், சீகன் மார்க் அவர்களே, இந்த பாராட்டுப் பத்திரமானது உலகின் தலைசிறந்த மொழியான லத்தீன் மொழியிலே எழுதப்பட்டு உங்களுக்கு அளிக்கப்படுகிறது என்று சொன்னார். பெற்றுக்கொண்ட சீனக் மார்க், மிக்க நன்றி, ஆனால் நான் என்னுடைய பதிலுரையை ஒரு மொழியிலே சொல்லப்போகின்றேன். அது உலகின் அனைத்து விழுமியங்களையும் தன்னகத்தே ஒரு சேர அமைந்திருக்கிற தமிழ் மொழியிலே. உங்களுடைய படைப்புகளிலே நீங்கள் எப்பொழுதும் வலியுறுத்துகின்ற அன்பு, காமம், நட்பு ஆகிய இத்தகைய மன உணர்வுகளுக்கான கருப்பொருளை நீங்கள் எங்கிருந்து எடுக்கிறீர்கள்? என்று காந்தீஜி ஒரு முறை டால்ஸ்டாய்க்கு கடிதம் எழுதுகின்றார். டால்ஸ்டாய் எழுதுகின்றார், என்னுடைய அனைத்து படைப்புகளுக்கான ஊற்றுக்கண்ணை நான் உங்களுடைய இந்தியாவிலே இருக்கின்ற தமிழ் மொழியிலே எழுதப்பட்ட இலக்கியமான திருக்குறளிலே இருந்து எடுக்கிறேன் என்று சொல்கிறார். நயாக்ராவிலே இன்றைக்கும் நல்வரவு என்று தமிழிலே எழுதப்பட்டிருக்கின்றது. ஜப்பானிலே இருக்கின்ற ஒரு பல்கலைக்கழகத்திலே, யாதும் ஊரே யாவரும் கேளீர் என்கின்ற நம்முடைய புறநானூற்றுப் பாடலை ஜப்பானிய மொழியில் மொழிபெயர்த்து, தமிழிலும் எழுதி வைத்து, ஒரு முகப்பு ஒன்று அமைக்கப்பட்டிருக்கின்றது. புத்தரும் தமிழ் படிக்க ஆசைப்பட்டார் என்று ரத்தினவிகாரம் என்கின்ற சமஸ்கிருத நூல் நமக்கு சொல்கின்றது. ஜெரூசலத்திலே இருக்கின்ற அலிவோ மலையிலே இருக்கின்ற மிகப் புனிதமான கிருஸ்துவ தேவாலயத்திலே கிருஸ்துவினுடைய போதனைகளை உலகின் தலைசிறந்த 68 மொழிகளிலே எழுதிவைக்க வேண்டும் என்று தீர்மானிக்கப்பட்டது. இத்தனை சிறப்புகளையும் உடைய நம்முடைய தமிழ் மொழியை பக்கம் பக்கமாக பேசிக்கொண்டே போகலாம். வரலாற்று ரீதியாக நம்முடைய மொழி நமக்கு எந்த காலகட்டத்திலே என்னென்ன செழுமையை கொடுத்திருக்கிறது எப்படி வந்திருக்கிறது என்கின்ற புரிதல் இருந்தால்தான் நிகழ்காலத்திலும், எதிர்காலத்திலும் மொழி குறித்த உணர்வோடும் பெருமிதத்தோடும் மொழியை எப்படி உணர்வது என்கின்ற பயன்பாட்டுத் தன்மைகளை மாணவர்களாகிய நீங்கள் எடுத்துச்செல்ல வேண்டும், எடுத்துச் செல்ல முடியும் என்று நான் திடமாக நம்புகின்றேன். வரலாறு என்றால் என்ன? என்கின்ற கேள்விக்கு நான் தந்த பதிலையே உங்களிடம் சுட்டிக்காட்டினார். வரலாறு என்பது கடந்த காலத்திற்கும், எதிர்காலத்திற்கும், நிகழ்காலத்திலே நடக்கின்ற ஒரு உரையாடலே. ஒன்றைச் சொல்லலாம் என்று நான் நினைக்கின்றேன். அது நீட்சேவினுடைய வரலாறு குறித்த ஒரு பதிவு. நீட்சே சொல்லுகின்றார், வரலாறு நமக்குத் தேவைதான். ஆனால் ஐரின் தோட்டத்தில் சீரழிந்து நோக்கமின்றி திரியும் கல்லறைக்கு தேவைப்படும் விதத்தில் அல்ல, என்று. நீங்கள் வரலாற்றிலிருந்து எதனை எடுத்துக்கொள்கிறீர்கள் என்பதுதான் மிக மிக முக்கியமானது. துவக்கமே இயக்கமாக அமைகின்றது வரலாறு என்று சொன்ன மார்க்ஸ், வரலாறு குறித்து என்ன சொல்லுகின்றார்? வரலாறு ஒருமுகத்தன்மை மட்டுமே கொண்டிருப்பதில்லை. அல்லது ஒரு காலகட்டத்தை மட்டுமே கொண்டிருப்பதில்லை. மாறாக, நிகழ்காலமே வரலாற்றுக்குரிய இடமாகும். இவ்விதமாக ரோம் என்று நீங்கள் சொல்வீர்களென்றால், ரோம் என்பது நிகழ்காலத்தால் செறிவூட்டப்பட்ட கடந்த காலம் என்பதை முன்வைக்கின்றார். அதை அவர் வரலாற்றின் இடையறாத தொடர்ச்சியிலிருந்து வெட்டி பிரிக்கின்றார். பிரெஞ்சு புரட்சி தன்னைத்தானே ரோமின் மறுபிறப்பாகக் கண்டது. பழைய கால ஆடைகள் புதிய பாணியாக முன்னிலைப் படுத்தப்படுவது பழங்கால ரோமை முன்னிலைப்படுத்தியது. ஆரியத்தின் அதிர்வுகளை நாம் அறிவோம். நாம் திராவிடம். நமக்குத் தந்த திராவிட மொழி இன உணர்வைத் தந்தது தமிழ் என்கின்ற ஒரு உணர்வோடு இன்றைய தமிழை முழங்குபவர்கள், அதிலும் மிகக் குறிப்பாக, நாவல், உரைநடை, சிறுகதை, இவையெல்லாம் என்னுடைய தளங்கள் இல்லை என்பதால், கவிதை என்கின்ற ஒன்றிலிருந்து, இன்றைய மொழியிலே, எனக்கு வழங்கப்பட்ட மொழியை நான் எப்படி கையாளுகின்றேன் என்கின்ற அந்த விடைக்கு வருகின்றேன். சாத்தே இயங்குதலின் தந்தை என்று நாம் அனைவரும் அறிவோம். இலக்கியம் என்றால் என்ன என்ற அவருடைய கட்டுரைக்கு மிகச் சிறப்பான பதில் ஒன்றை எழுதி இலக்கிய உலகில் அதரடியாகப் பிரவேசித்தவர் பால்ஸ் என்கின்ற பின் நவீனத்துவ விமர்சகர். பால்ஸ் சொல்வார் இலக்கியம் என்றால் பிறவி தரும் இன்பம். இந்த புத்தகம் உங்களுக்குத் தருகின்ற இன்பம் மட்டுமே இலக்கியம். அதைத் தாண்டி அதிலே சென்டிமென்ட இல்லை, வரலாறு இல்லை, ஒன்றும் இல்லை. ஒரு பக்கத்திலிருந்து இன்னொரு பக்கம் வரை விரவிக் கிடக்கின்ற இன்பமே இலக்கியம் என்கின்ற புகழ்பெற்ற கட்டுரையை பால்ஸ் எழுதிய பின்பு, கார்ல்ஸ் காணாமல் போனார், அவருடைய இயங்கியல் அர்த்தமற்றுப் போனது. ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் அவர் வாழ்வதற்கான சுதந்திரம் இருக்கிறது. தன்னுடைய வாழ்விற்கான அர்த்தத்தை அவனே தான் கட்டமைக்கிறான் என்பதை முன்வைத்தவர் பால்ஸ். நீட்சே வந்தார். 18ஆம் நூற்றாண்டிற்கு முன்புவரை மனிதன் இறக்கவே இல்லை என்று சொன்னார். மனித இனம் என்று ஒன்று இருந்தது, ஆனால் மனிதன் பிறந்தது 18ஆம் நூற்றாண்டுக்குப் பின்புதான் என்று சொன்னார் ஃபோகோ. ஏன் தெரியுமா? நீட்சே 18ஆம் நீற்றாண்டில் கடவுள் இல்லை என்று அறிவிக்கின்றார், கடவுளின்றி நிர்கதியாக விடப்பட்ட மனிதன் தன்னுடைய வாழ்வை பொறுப்புணர்வோடு எப்படி எடுத்துச் செல்வது என்று தெரியாமல் திகைக்கின்றான். அப்பொழுதுதான் அவனுடைய பிறப்பு உண்மையாக நிகழ்கின்றது என்கின்ற கருத்தை முன்வைக்கின்ற ஃபோகோ இன்னொன்றையும் சொல்லுவார். இந்த இயங்கியல் என்பது ஒத்துவராத, காலாவதியான ஒரு விஷயம். ஏனென்றால், மனிதம் முழுவதும் ஒரு அதிகாரத்தால் கட்டமைக்கப்படுகின்றான். தன்னுடைய அடையாளத்தை வடிவமைத்துக் கொள்ளக்கூடிய சுதந்திரம் அவனுக்கில்லை. ஒவ்வொரு நிமிடமும் ஒரு அதிகாரத்தால் கட்டமைக்கப்படுகின்ற மனிதன் எப்படி இயங்குகின்றான், தனக்கான ஒரு சுதந்திரத்தோடு என்கின்ற ஒரு அடிப்படையான கேள்வியை முன்வைத்து சாத்தரை மறுத்தார் ஃபுடோ. ஃபுடோவை அடியொற்றி பார்க் வந்தார். அதே பார்க் தான் மிகப் புகழ்பெற்ற இன்னொரு வாசகத்தையும் சொன்னார். உலகம் எனக்கு கொடுத்திருக்கின்ற முதல் மொழியிலிருந்து இன்னொரு மொழியை கண்டுபிடிப்பதே என்னுடைய வாழ்க்கைக்கான மிகப்பெரிய சவால் என்று சொன்னார். மாணவர்களே ஒன்றை இங்கே நான் சுட்டிக்காட்ட விரும்புகின்றேன். அதாவது உங்களுக்கு கொடுக்கப்பட்டிருக்கின்ற தமிழ் மொழி, மிகத் தொன்மையான, பாரம்பரியமிக்க ஒரு மொழி. அதனுடைய சிறப்புக்களை இத்தனை நேரம் நான் சொன்னேன், நீங்கள் கேட்டீர்கள், பற்பலரும் உங்களுக்கு தந்தார்கள். ஆனால் இன்றைய 21ம் நூற்றாண்டிலே உலகம் நமக்குக் கொடுத்த நம்முடைய தமிழ் மொழி என்பது நமக்கான எந்த சாத்தியங்களைத் தருகின்றது அதிலிருந்து நீங்கள் இன்னொரு மொழியை எப்படி கண்டடைகிறீர்கள் என்ற ஒரு கருத்தை பின்நவீனத்துவவாதிகள் மிகமிக முக்கியமானதாக வைக்கின்றார்கள். ஆலிசின் வன்டர்லேண்ட் என்கின்ற ஒரு கதையை நீங்கள் கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள். அதிலே ஆலிஸ் என்கின்ற ஒரு சிறுமிக்கும், இன்னொரு கதாபாத்திரத்திற்கும் ஒரு உரையாடல் வரும். கேத்தரின் என்பவர் அந்த உரையாடலைப் பற்றி இப்படிச் சொல்கின்றார். பொருள் பற்றி நடக்கும் விவாதத்தில் யார் சொல்வது சரி? என்று சிறுமிக்கும் ஹம்பி டம்பி என்கின்ற பொம்மைக்கும் விவாதம் வருகின்றது. * * * * * *

தொடர

'மனிதக் கூட்டத்தின் இந்த இனக்குழு இயற்கையான எளிமையுடனும், வலிமையுடனும் எவ்வளவு வியப்பிற்கு உரியதாக இருக்கிறது' என ஏங்கல்ஸ் கூறியது போல, இங்கு சங்கமித்திருக்கும் தமிழ் இளைஞர்களுக்கும், மார்க்ஸ் சொல்கிறார் "தத்துவவாதிகள் இதுகாறும் உலகத்திற்கான விளக்கத்தை மட்டுமே கொண்டு வந்தனர், ஆனால் செய்ய வேண்டியதோ உலகத்தை மாற்றுவதுதான்" என. மாறுதலுக்கான முதல் புள்ளி இளைஞர்கள். உலகத்தில் மனிதனுடைய நாகரிகம் முதன்முதலில் தோன்றிய இடம் மெசபடோமியா. அதாவது இன்றைய ஈராக்! கிறிஸ்து பிறப்பதற்கு முன்பு ஐயாயிரம் வருடங்களுக்கு முன்பாக நாகரிகம் தோன்றிய இடம்! அந்த இடத்திலே, 1710இல் ஹவுராவி என்ற மன்னன் ஆண்டு வந்தான். உலகத்தில் முதல் சட்டத்தை தொகுத்தவன் அவன்தான். அவனுக்குப் பின்பாக, 'உருக்' என்ற அந்தப் பகுதியை ஆண்டுவந்த மன்னனின் பெயர் கில்மேஷாக். அவன் மறைந்த பிறகு, அவனைப் பற்றி ஓர் ஆதிகாவியம் எழுதப்பட்டது. உலகத்தில் முதன்முதலாக எழுத்திலே வடிவமைக்கப்பட்ட காவியம் அது ஒன்றுதான். இன்றைக்கும் 'சுமோரியன்' மொழியிலே எழுதப்பட்ட அந்த ஆதிகாவியம், பதினோரு மண் தட்டைகளிலே பாதுகாக்கப்படுகின்றது. அந்த கில்மேஷாக் காவியம், பலமுறை ஆங்கிலத்தில் மொழி பெயர்க்கப்பட்டிருக்கின்றது. மிகச் சமீபத்திலே அந்தக் காவியத்தை மொழி பெயர்த்த அந்த நூலாசிரியர் அதனை இப்படித் தொடங்கி இருக்கின்றார் - "The one who saw all I will declare to the World! The one who knew all I will tell about" என்று. தமிழினம் உலகிலேயே மிகக் குறைவான மூட நம்பிக்கை கொண்ட இனமென்று கால்டுவெல் பாராட்டி உள்ளார். ஆனால் ஒரு சம்பவம் - உங்களோடு பகிரவிரும்புகிறேன். திருமதி சண்பகம் துரைசாமி (சில ஆவணங்களில் சண்பகம் துரைராசன் என்று காணப்படுகிறது) என்னும் பார்ப்பனப் பெண் கணவனை இழந்தவர். பி.ஏ. பட்டம் பெற்று சுமார் 15 ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் (அப்போது அவருக்கு வயது 37க்குள் இருக்கலாம். கல்லூரியில் சேர முடியாத வயது), மருத்துவ கல்லூரிக்கு விண்ணப்பித்திருந்ததாகவும், தமக்கு தகுதி இருந்தும், தமிழ்நாடு அரசு பின்பற்றி வரும் இடஒதுக்கீட்டின் காரணமாகத் தமக்கு இடம் கிடைக்காமல் போய்விட்டது என்றும், எனவே இட ஒதுக்கீடு, மாணவர்களின் தகுதி திறமையைப் புறக்கணிக்கிகறது என்றும், தனக்கு மருத்துவக் கல்லூரியில் இடம் கிடைக்க வகுப்பு வாரி உரிமை தடையாக இருக்கக்கூடாது என்றும் சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடுத்தார். திருமதி சண்பகம் துரைசாமியைப் போலவே சி.ஆர். சீனிவாசன் என்னும் பார்ப்பனரும் பொறியற் கல்லூரியில் சேர விண்ணப்பத்திருந்தும் தான் ஒரு பார்ப்பனராக இருப்பதால் தமக்கு இடம் மறுக்கப்பட்டது என்றும் எனவே இடஒதுக்கீடு கூடாது என்றும் வழக்குத் தொடுத்தார். திருமதி சண்பகம் துரைசாமிக்காக வாதாடிய வழக்கறிஞர் அல்லாடி கிருஷ்ணசாமி அய்யர் என்பவர். இவர் இந்திய அரசின் முன்னாள் அட்டர்னி ஜெனரலும், இந்திய அரசியல் சட்டத்தை உருவாக்கியவர்களுள் ஒருவரும் ஆவார். சீனிவாசன் தரப்பில் வாதாடியவர் நீதிபதியாக இருந்து ஒய்வு பெற்ற வி.வி. சீனிவாச அய்யங்கார் என்பவர். சமூக நீதிக்கு எதிராக வாதாடிய அல்லாடி கிருஷ்ணசாமி அய்யரை, அந்த வழக்கில் அவர் அதி திறமையாக வாதாடியபோதும், முதல்தரமான வழக்குறைஞர் (First Grade Lawyer) இரண்டாந்தர அரசியல்வாதி (Second Grade politician) மூன்றாந்தர அரசதந்திரி (Third Grade Statesman). எனப் பழம்பெரும் காங்கிரசுக்காரரான திரு. செங்கல்வராயன் வருணித்தார். "இந்திய வரலாறு என்பது என்ன - 30 அடி உயரமுள்ள அரசன் 30 ஆயிரம் ஆண்டுகள் அரசாண்டான் என்று சொல்வது தானே? இந்திய புவியியல் மட்டுமென்ன? பாற்கடல் பற்றியதும், வெண்ணெய்க் கடல் பற்றியதும் தானே" என்று எள்ளி நகையாடியது யார் தெரியுமா? Lord Macaulay. இன்றைக்கு நாம் தூக்கிச் சுமந்து கொண்டிருக்கின்ற ஆங்கிலக் கல்வியின் பிதாமகன். அவனது கூற்றுக்கு மாறாக மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பான தமிழனது அகம், புற வரலாற்றை. தனிமனிதனின் எதிர்காலமும், சமுதாயத்தின் எதிர்காலமும் ஊடுபாவுபோல் ஒன்றிணைந்திருக்கிறது. 20ம் நூற்றாண்டு, மனிதர்களைத் தனித்தனியான அணுக்களாக, பரஸ்பரம் பகைமை கொண்டவர்களாக, ஒவ்வொருவரும் மற்றவரை ஒரு புறப் பொருளாகப் பார்க்கிறவர்களாகப் பிரித்து வைத்துள்ளது. கட்டுப்படுத்த முடியாத வரலாற்றுச் சக்திகளை, சமூக நிகழ்வுகளை எதிர்கொள்ளும் மனிதன் செய்வதறியாது திகைத்து நிற்கிறான், சிதிலமடைகின்றான். ஆனால் அதிலிருந்து அவன் மீண்டு அவ்வப்பொழுது புதிதாய்ப் பிறக்கவேண்டும் - அதற்குப் புதிய கேள்விகளைப் பழயனவற்றை நோக்கிக், குறித்து எழுப்பவேண்டும் "கணந்தோறும் புதிய வியப்பையும், கணந்தோறும் வெவ்வேறு கனவையும், கணந்தோறும் நவநவமாய்க் களிப்பையும்'' என்று பாரதி சொன்னது நம்மை நாமே புதுப்பித்துக் கொள்ளத்தான். மனிதன் அடிப்படையில் ஒரு சமுதாய ஜீவி என்றும் எளிய உண்மையை உணர்த்த கார்ல் மார்க்ஸ் தேவை இல்லை. ஒவ்வொரு மனிதனும் தான் என்னவாக வேண்டும் என்பதைத் தானே முடிவு செய்துகொள்ள வேண்டும். அவனேதான் தன்னைத் தான் விரும்பும் வகையில் ஆக்கிக்கொள்ள வேண்டும் என்பதை ஏற்றுக்கொள்வதில் யாருக்கும் தடைஇல்லை. ஆனால் இந்த உலகம் முற்றிலும் அவனுக்கே சொந்தமான தனிப்பட்ட உலகமா? நமக்கு முக்கியத்துவமும் விருப்பமும் உள்ள பொருள்களையும் விஷயங்களையும் தேர்வு செய்வதிலும், அவற்றைக் கொண்டு ஏதேனும் ஒன்றை உருவாக்குவதிலும்தான் நமது உலகினை ஆக்கிக் கொள்கிறோம். விஞ்ஞானியின் உலகம் - அவனது ஆய்விற்கான உலகம், அந்த உலகம் அவனுக்கு முன்பே பல நூற்றாண்டுகளாக இதர விஞ்ஞானிகளால் உருவாக்கப்பட்டது. இப்போது அவன் அதனை விரிவாக்குகிறான், செழுமைப்படுத்துகிறான், மறுபடைப்புச் செய்கிறான். அது போன்றுதான் கலைஞனின் உலகமும், தொழிலாளியின் உலகமும். உலகம் நமக்கான உலகமாக மாறுவது கூட்டு முயற்சியின் மூலம் தான். அது எந்த அளவிற்கு உணர்வு பூர்வமாக மற்ற மனிதர்களுடன் மானுட உறவில் இணைக்கப்படுகிறதோ அந்த அளவிற்கு, மனித இருத்தலும் அர்த்தம் பெறுகிறது. 1912ஆம் ஆண்டு இந்தியாவின் Viceroy Lord Hardings மீது வெடிகுண்டு வீசிய வங்காளத்தின் போர்வாள், ராஷ்பிகாரி போஸ், புரட்சிகர இயக்கத்தில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்ட பொழுது, அவருக்கு வயது 15. ஸ்பெயினின் ஆக்ரமிப்பினை எதிர்த்து, க்யூபாவிற்கு ஆதரவாகக் களம் இறங்கிய, காலனி ஆதிக்கத்திற்கு எதிரான முதல் தீப்பொறி, ஹோஸே மார்த்திக்கு, அப்பொழுது வயது 17 மட்டுமே. வியட்நாமில், ‘புரட்சிகர வியட்நாம் இளைஞர் சங்கம்' எனும் அமைப்பை உருவாக்கி, வியட்நாம் போருக்கு ஆதரவு திரட்டிய ஹோ-சி-மின் ஒடிந்துவிழும் தோற்றத்திலிருந்த ஓர் இளைஞன். முதல் பிரெஞ்சுப் புரட்சியின் ஒளியை முன்னுக்குக் கொண்டு சென்ற குசயnஉளை சூடிலநட -க்ஷயbடிடிb முழுச் சமத்துவத்துக்கான பொதுவுடமைக் கருத்தாளர், புரட்சியில் ஈடுபட்ட பொழுது அவரது வயது 25; அதற்காகத் தூக்கிலிடப்பட்ட பொழுதோ வயது 33. "அவர்கள் மீது கண்ணீர் விழவில்லை தேவதைகளின் கரங்கள் அவர்களது உடல்களை எடுத்துச் சென்றன'' என்கிற ஓர் ஆங்கிலேயரின் இரங்கற் கவிதையோடு உயிர்துறந்த பகத்சிங், ராஜகுரு, சுகதேவ் அனைவருமே இளவயதுப் புரட்சியாளர்கள். "நாம் இருவரும் நெருங்கின உறவினர்கள் அல்லர், ஆனால் இந்த உலகத்தில் அநீதி தலையெடுக்கின்ற போதெல்லாம் கோபமும், வெறுப்பும் கொண்டு, நீ குமுறி நடுங்குவாயானால் நாம் இருவரும் தோழர்கள்'' என்று சொன்ன புரட்சிகரச் செம்மைவாதி சேகுவாரா, புரட்சிக்காக தன்னை தயாரித்துக் கொண்ட, லத்தீன் அமெரிக்கப் பயணம் மேற்கொண்ட பொழுது அவரது வயது 21. மேற்சொன்ன இவர்கள் அனைவருமே உணர்வு பூர்வமாக மானுட உறவில் தம்மை இணைத்துக் கொண்டு உன்னத லட்சியத்திற்காகப் போராடத் தம்மைத் தாமே புதுப்பித்துக் கொண்டார்கள். இலக்கியத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். அதன் நுதல்பொருளாக எப்போதும் இருந்து வருபவன் உலகிலுள்ள சாதாரண மனிதன்தான் என்று கூறினார் சார்த்தர் எனும் ஃப்ரெஞ்ச் தத்துவவாதி. எதையும் உருவாக்கவும், உருவானதைக் கலைக்கவுமான வலிமை, சுருக்கமாகச் சொன்னால் செயல்படுவதற்கான வலிமை வாசகனிடம் உள்ளது. அதற்குக் காரணம், மனிதன் தன்னை இடைவிடாது தினந்தோறும் புதிது புதிதாகக் கண்டுபிடித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்பதை எடுத்துக்காட்டும் கடமை எழுத்தாளரிடம் இருப்பதுதான் என்றும் சார்த்தர் கூறினார். ஆக, நாம் நம்மை இடைவிடாது புதிது புதிதாகக் கண்டெடுத்தல் அவசியம். நாம் புதிதாய்ப் பிறப்பதற்கு என்ன செய்ய வேண்டும். இந்த உலகம் மாற்ற முடியாத தெய்வீக விதிகளால் ஆளப் படுவதில்லை என்பதையும், அதில் எதனையும் மாற்ற முடியும் என்பதனையும் உணர வேண்டும். ஆனால் அதனைச் சாதிப்பதற்கு அதற்குரிய சுதந்திரம் வேண்டுமல்லவா. நம்மில் எத்தனை பேருக்கு அது சாத்தியப்பட்டிருக்கிறது? "பூக்காரியே பூக்காரியே இந்தப் பூக்களை விற்று இதனை விட உன்னதமான வேறு எதனை வாங்கப் போகிறாய்?" நமது உல்லாஸமான இச் சுதந்திரம் பூவிற்பதைத் தொழிலாகக் கொண்ட அப்பெண்ணிற்குச் சாத்தியமா! சுதந்திரம் என்பது சொர்க்கத்திலிருந்து வழங்கப்படும் வெகுமதி அல்ல. மனிதர்களின் சமூக வாழ்நிலை அவர்களது உணர்வைத் தீர்மானிக்கிறது, பொருளாதார அடித்தளம் மேலடுக்கை நிர்ணயிக்கிறது என்பதை நாம் அறிவோம். இச்சூழ்நிலையில் சமுதாயத்திலும், வரலாற்றிலும் தனிநபரின் பாத்திரம் என்ன? அவன் தன்னைத்தானே எப்படிப் புதுப்பித்துப் புதிதாய்ப் பிறக்க முடியும்? எந்தச் சூழ்நிலையிலும் மனிதனால் சுதந்திரமான தேர்வுகளைச் செய்ய முடியும். அதன் மூலமே நாம் கணந்தொறும் புதிதாகப் பிறக்க முடியும் என நான் நம்புகிறேன். உடலை மையப்படுத்தும் காந்தியின் அரசியலுக்கு இரண்டு பெரும் சவால்கள் உருவானது. முதல் சவால் என்பது இரட்டை வாக்குரிமைக்கு எதிராக அவர் மேற்கொண்ட உண்ணாவிரதப் போராட்டம். இதை அம்பேத்கர் அறிவார்ந்த தளத்திற்கு எடுத்துச் செல்ல முற்பட்டபோது. காந்தி அதனை உடல் தளத்திற்கு எடுத்துச் சென்றார். அம்பேத்கரின் அரசியல் நிலைப்பாடு, காலனிய ஆட்சியாளர்கள் காந்திக்குக் கொடுத்த சவால்களைக் காட்டிலும் மிக இறுக்கமானது. மிக ஆழமானது. அம்பேத்கரின் அறம் சார்ந்த அரசியலே காந்தியின் உடலை காப்பாற்றியது என்றால் அதை அறிந்துதான் காந்தியும், தன் உடலைப் பணயமாக வைத்தார் என்று சொல்லலாம். காந்தியின் உடல் வென்றது. ஆனால் அறிவார்ந்த விவாதம் பின்னுக்கு தள்ளப்பட்டு நின்றது. ஒரு தளத்தில் உண்ணாவிரதப் போராட்டம் என்பதே அறிவார்ந்த தளத்தில் உரையாடல் சாத்தியமற்றுப் போகும் போதுதான் பலமான ஆயுதமாக உருமாறுகிறது. காந்தியின் இந்தப் போராட்ட முறை எதையும் அறிவார்ந்தத் தளத்தில் வைத்துப் பார்க்க தீர்மானமாய் மறுத்தது. அடுத்து தோழர் பகத்சிங்கின் மரணம். இர்வின் பிரபுவோடு காந்தி போட்ட ஒப்பந்தத்திற்கு முன் நிபந்தனையாய் தோழர் பகத்சிங் மற்றும் பிற தோழர்களின் உயிரை காப்பாற்றுவதை முன் நிறுத்தியிருக்க முடியும். ஒப்பந்தத்திற்கு முந்தைய தினம் நேரு, காந்தியோடு இதுபற்றி விவாதிக்க வந்தபோது காந்தி மௌனவிரதம் இருக்கும் நாள் என்பது மிகப்பெரிய நகை முரண். ‘எதனையும் புதிதாக வேறொரு கோணத்திலிருந்து பார்க்கும் பொழுதும், அலசி முடித்துவிட்ட விஷயங்களைத் தனித்துவமாக வேறுபடுத்திப் பார்த்து வெளிக்காட்ட' முனையும் போதும் நாம் புதிதாகிறோம். இதற்கும் காந்தியிலிருந்தே உதாரணம் தருகிறேன். பகவத் கீதைக்குப் பல்வேறு உரைகள் உண்டு. ஆதி சங்கரர் முதல் திலகர், அரவிந்தர் வரை எழுதிய பல்வேறு உரைகள் சாத்தியப்பட்டுள்ளது. ஆனால் காந்தி பகவத்கீதைக்குக் கொடுத்த விளக்கம் இந்த உரைகள் எல்லாவற்றையும் நிராகரித்தது. மனித ஆன்மாவுக்குள் நடக்கும் நல்லது - தீயது இவற்றிற்கு இடையேயான முரண் மற்றும் போராட்டமே பகவத்கீதை என்றார். காந்தியின் நிலைப்பாடு பகவத் கீதையின் பிரதி சார்ந்தது அல்ல. பிரதியிலிருந்து மட்டுமல்லாமல் வரலாற்றிலிருந்தும் மிகச் சுலபமாக பகவத் கீதையைக் காந்தி பிரித்து எடுத்துவிட்டார். இதற்கான ஆதாரத்தைக் காந்தியிடம் கேட்டிருந்தால் அதற்கு அவசியமில்லை என்று சொல்லி யிருக்கக்கூடும். காந்தியைக் கொன்ற கோட்சே பகவத்கீதைக்குக் காந்தி கொடுத்த விளக்கத்தை மறுத்து, அது மனதளவில் நடப்பது அல்ல, உண்மையான போர் பற்றி பேசுகிறது என்றான். காந்திக்கு இது எப்படிச் சாத்தியமானது? எந்தத் தளத்தில் நின்று அவர் பகவத் கீதையை எதிர்கொண்டார்? ரபீந்த்ரநாத் தாகூர் மற்றும் காந்தி சம்பந்தப்பட்ட இரண்டு நிகழ்வுகளை நாம் இவற்றோடு இணைத்துப் பார்க்க முடியும். ஒருமுறை காந்தி சாந்தி நிகேதன் சென்றிருந்தபோது ஒரு இளம் பெண் அவரிடம் ஆட்டோகிராப் நோட்டை நீட்டி இருக்கிறாள். காந்தி அதில், ‘தீரயோசிக்காமல் எந்த வாக்குறுதியையும் கொடுக்காதே. அப்படிக் கொடுத்து விட்டால் உன் உயிரை விட்டேனும் அந்த வாக்குறுதியை நிறைவேற்ற முயற்சி செய்' என்று எழுதிக் கையெழுத்திட்டார். காந்திக்கு பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த தாகூர் காந்தியின் வாசகத்தைப் படித்துக் கோபம் கொண்டார். அந்தப் பெண்ணிடம் கவிதை ஒன்று எழுதி, காந்திக்கு புரிய வேண்டும் என்பதற்காகவே, ‘கொடுத்த வாக்குறுதியைத் தவறு என்று பின்னால் உணர்ந்தால், அதை விட்டெறிந்து விடு' என்று ஆங்கிலத்தில் எழுதினார். இந்த நிகழ்வில் நாம் யார் சார்பு எடுக்கிறோம் என்பது, நாம் எந்தத் தளத்தில் இயங்குகிறோம் என்பதை அடிப்படையாகக் கொண்டது. அவ்வாறே நாம் புதிதாகப் பிறக்கவும் முடியும். அறிவு சார்ந்த பார்வையை தாகூர் முன்வைத்தார் என்றால் காந்தி அறம் சார்ந்த பார்வை முன்வைத்தார். மற்றொரு சம்பவம், 1934-இல் ஜனவரியில் நிகழ்ந்தது. பீகாரில் பெரும் நிலநடுக்கம் ஏற்பட்டு குழந்தைகள், ஆண்கள், பெண்கள் என்று ஆயிரக்கணக்கானோர் மாண்டனர். காந்தி அதைப் பற்றி எழுதும் போது, ‘நம்மை போன்ற மனிதர்களால் நம்ப முடியாமல் போகலாம். இந்த நிலநடுக்கம் என்பது கடவுள் நாம் செய்யும் பாவங்களுக்குக் குறிப்பாக தீண்டாமை என்ற பாவத்திற்குக் கொடுத்த பெரும் தண்டனை. என்னைப் பொறுத்தவரை இந்தத் துயர சம்பவத்திற்கும், தீண்டாமைக்கு எதிரான பிரச்சாரத்திற்கும் தொடர் புண்டு' என்று எழுதினார். தீண்டாமையை எதிர்த்த தாகூரால் ஒரு இயற்கைப் பேரழிவை அதுவும் குழந்தைகள், பெண்கள் என்று ஆயிரக்கணக்கானோர் மரணம் கண்ட ஒரு பேரழிவுக் குறித்து காந்தி இப்படி விளக்குவதை அவரால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. அதற்குப் பதிலாக அவர், ‘எல்லாவற்றையும் காட்டிலும் துயரப்படக்கூடிய விஷயம் எதுவென்றால் காந்தியின் இந்த அறிவு சாரா விளக்கத்தைப்பெரும்பான்மையான இந்தியர்கள் ஏற்றுக்கொள்வதுதான்' என்று எழுதினார். (அ.மார்க்ஸ் தன் நூலில் வைதீக சனாதனிகளிடமிருந்து காந்தியை வேறுபடுத்திக் காட்ட இந்த நிகழ்வைக் குறிப்பிடுகிறார். MIDS-யை சேர்ந்த டாக்டர் லஷ்மணன் இதே சம்பவத்தைக் குறிப்பிட்டு தாகூர், காந்திக்கு கொடுத்த ‘மகாத்மா' என்ற பட்டத்தைத் திரும்பப் பெற்றதாகத் தெரிவித்தார்) காந்தியின் இந்த விளக்கத்தையும், தாகூரின் கோபத்தையம் நாம் எப்படிப் பார்க்கிறோம் என்பது, நாம் எந்த மரபை அடிப்படையாகக் கொண்டு பார்க்கிறோம் என்பதை பொறுத்துதான். காந்தியிடம் எந்த ஒரு நிலைப்பாட்டிற்கு அணுகினாலும் அறம் சார்ந்த தளத்தில் மட்டும் இயங்குவதை உணர முடியும். அறிவார்ந்ததளம் எப்போதுமே அவர் முன் தலைகுனிந்து நிற்க வேண்டிய நிர்பந்தம் ஏற்பட்டது. இளைஞர்களே, யுவதிகளே - நீங்கள் எந்தத் தளத்தில் இயங்கப் போகிறீர்கள் என எடுக்கின்ற முடிவு, உங்களைப் புதிதாய் மீண்டும் பிறக்க வைக்கும். சிந்தியுங்கள், புதிதாய்ப் பிறப்பெடுங்கள். வரலாறைப் புத்தகங்களின் வழியாகவோ அல்லது கட்டமைக்கப்பட்ட உன்னதங்கள் வழியாகவோ அதன்பின் அவன் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டான். மகாத்மா காந்தியின் இராட்டையை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். இன்றளவும் அவரது நினைவு தினத்தில் தலைவர்கள் இராட்டையில் நூல் நூற்பது ஒரு சம்பிரதாயமான குறியீட்டு நிகழ்வு. எளிமையும், கதரும் ஊடுபாவான ஒரு படிமம். ஆனால், இரபீந்திரநாத் தாகூர், காந்தியின் இராட்டை இந்திய மக்களின் தொகையின் குறைந்த பட்ச நிர்வாணத்தை மறைக்கக்கூட போதுமானதாக இருக்காது என்றார். தாகூர் இராட்டைப் பொருளாதாரத்தை ஏற்றுக் கொள்வில்லை. காந்தியின் இராட்டை தவறான பொருளாதாரத்தைத்தான் முன்வைத்தது. அதில் சந்தேகமில்லை. காந்தி இதை அறியாதவராக இருந்திருக்க முடியாது அவர் பொருளாதாரத்தையும் வரலாற்றிலிருந்து பிரித்து அறத்தளத்திற்கு எடுத்துச் செல்ல முயற்சித்தார். காந்தி தீண்டாமையை எதிர்த்தார். ஆனால் தன்னை சனாதனி என்று போற்றிக் கொண்டார். வருணப்பிரிவு பொருளாதாரத்திற்கு அவசியம் என்றார். (ஆனால் அவருடைய மகனுக்கும், இராஜகோபாலாச்சாரி மகளுக்கும் நடந்த திருமணத்தை காந்தி எதிர்த்தார்) இராஜாஜியும் எதிர்த்தார். காந்தி தன்னைச் சனாதனி என்று சொல்லிக் கொண்டது கூட ஒரு நிலப்பிரபுத்துவத் தாய் மனநிலையை வைத்துத் தான். (அம்பேத்கர், பெரியார் போன்றோர் இவ்விஷயத்தில் காந்திக்கு எதிர்நிலை எடுப்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை). ஒரு கருத்தை, ஒரு நிகழ்வின் எதிர்வினையை, கண்முண் காணா வரலாறைப் பிறரது அபூர்வ தரிசனத்தில், ஒரு சராசரி மனிதன் உணர நேரிடும் போது, அதனூடாக அவன் மறுபிறப்பெடுக்கிறான். மகாத்மாவின் மீது வைக்கப்பட்ட விமர்சனங்களைத் தாண்டி, அவர் பல பரிசோதனைகளை மேற்கொண்டபடிதானிருந்தார். அதில் மிக முக்கியமானது அவரது பிரம்மச்சரிய விரதம். 1906 முதல் சாகும் வரை பிரம்மச்சரிய விரதம் மேற்கொள்வதாக உறுதிமொழி எடுத்துக் கொண்டார். சாகும்வரை அந்த உறுதிமொழியோடு போராடிக் கொண்டிருந்தார். 1920 வாக்கில் நடக்கும்போது இளம் பெண்கள் தோளில் தன் கைகளைப் போட்டுக் கொள்ளும் பழக்கத்தைக் காந்தி தொடங்கினார். நையாண்டியாக அந்தப் பெண்கள் தன்னுடைய ‘கைத்தடி' என்று குறிப்பிட்டார். இதன் அடுத்தகட்டமாக பெண்கள் அவர் உடலுக்கு மசாஜ் செய்யும் பழக்கத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டார். இதனைத் தொடர்ந்து குளிக்கும் போது பெண்களுடன் சேர்ந்து குளிக்கும் பழக்கத்தை ஏற்படுத்தினார். சுசீலா நாயர் அவர்கள் அவரோடு சேர்ந்து குளிப்பது என்பது வழக்கமாகவே இருந்தது. அத்தகைய சமயங்களில் காந்தி உடன் குளிக்கும் பெண்கள் சங்கடப்படாமல் இருக்க, தன் கண்களை மூடிக் கொள்வதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தார். இதுபெரும் சர்ச்சையைக் கிளம்பிய போது இந்த குளியல் சடங்கைப் பற்றி விலாவரியாக எழுத காந்தி எவ்வித தயக்கமும் காட்டவில்லை. இதன் அடுத்த கட்டமாக இளம் பெண்களுக்கு அருகிலோ, நெருக்கமாகவோ அவர்களுடனோ படுக்கும் பழக்கத்தை ஏற்படுத்தினார். இவை எல்லாமே திரைமறைவும் இன்றி நிகழ்த்தப்பட்டது. இந்தப் பரிசோதனைகளின் நோக்கம் என்பது ஆண் உடல், பெண் உடல் இவற்றிற்கு இடையேயான வேற்றுமையைக் களைந்தெடுப்பதே ஆகும். இந்தப் பிரம்மச்சரிய பரிசோதனைகளை வினோபாவால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. அவர் இந்தப் பரிசோதனைகளை முன்வைத்து ஹரிஜன் பத்திரிகை ஆசிரியர் குழுவில் இருந்து வெளியேறினார். ஒருசமயம் அவர் கொடுத்த பேட்டி ஒன்றில்: "பரிசோதனைகளை, மனதளவில் நடத்த விரும்பவில்லை" என்பதைத் தெளிவாக வெளிப்படுத்தியுள்ளார். மரபுக்கு எதிரான காந்தியின் இந்த பரிசோதனைகள் பற்றிக் கேட்டபோது, "இத்தகைய முயற்சிகள் இல்லாமல் முன்னேற்றம் காண முடியாது" என்றும் தெளிவுபடுத்தியுள்ளார். அத்தோடு, "சில சமயங்களில் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட விதிமுறைகளை மீறுவதையும் என்னுடைய கடமையாகக் கருதுகிறேன்". ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட விதிமுறைகளை அறத்தின் பாலோ அல்லது அறிவின் தெளிவு கொண்டோ நாம் மீறும் ஒவ்வொரு முறையும் புதிதாய்ப் பிறப்பெடுக்கின்றோம். மரபு சார்ந்த சிந்தனைகள், உருவகங்கள், அடையாளங்கள் எல்லாவற்றையும் தன்னிலைக்கு எடுத்து வந்து மறுஉருவாக்கம் செய்வதைக் காந்தியிடம் திரும்பத் திரும்பக் காணமுடியும். அதன் மூலமே அவர் புதிதாகப் பிறப்பெடுத்தபடி இருந்திருக்கிறார். காந்தி தன் பேத்தி மனுகாந்தியோடு பரிசோதனையில் ஈடுபட்டதும் அது வெளியுலகிற்குப் பிரபலப்படுததப்பட்டதும் அவரைப் பெருஞ்சிக்கலில் மாட்டியது. எல்லோருக்கும் விளக்கம் கொடுக்க வேண்டிய நிர்பந்தம் அவருக்கு ஏற்பட்டது. ஒரு துயர நாடகத்தின் கடைசிக் காட்சிபோல் காந்தி உதாசீனப்படுத்தப்பட்டார். அவரைக் கண்டித்து ஆயிரக்கணக்கான கடிதங்கள் அவருக்கு அனுப்பப்பட்டது. தன் நண்பருக்கு எழுதிய கடிதத்தில், அவரும் மனுகாந்தியும் தூக்கத்தின் நடுவே கொலை செய்யப்பட்டாலும் ஆச்சரியப் படுவதற்கில்லை என்று எழுதினார். ஆனால் இன்றளவும் இவ்வளவு வெளிப்படையாகத் தன் அத்தனை சோதனைகளையும் தெரியப்படுத்திப், பகிர்ந்து கொண்டு, விமர்சனங்களுக்கும் வழி விட்டமையாலேயே அவர் ‘மகாத்மா' எனப்படுகிறார். "மனித வரலாற்றில் யார் முக்கியமான மனிதன்? ஆல்ப்ஸ் நோக்கி முதன் முதல் படையெடுத்தவனா? அல்லது முதன் முதலாகத் தானே ஒரு இரும்பு மண்வெட்டியைச் செய்த பெயரற்ற காட்டுவாசியா? சட்டங்களும், அரசியல் சாசனங்களும் நம்முடைய வாழ்க்கை அல்ல, நாம் வாழ்க்கை நடத்துவதற்கான வீடுகள்". அதனை உண்மையாக உணர்ந்தவன் இலக்கியவாதி மட்டுமே! * * * * *

தொடர

“Charles Spurgeon, preaching at the Metropolitan Tabernacle in London, England, made mention of the "many gordian knots which wicked men may cut, and which righteous men may try to unravel, but which God alone can untie.[24] Albert Camus, in his lecture at the University of Uppsala on December 14, 1957, used the Gordian knot as a metaphor for the civilization falling apart at the sword of rampant politics of power and nihilism of the 20th century. He called for the newborn artists, the "anti-Alexanders", to heal the wound and repair the knot: "Yes, the rebirth is in the hands of all of us. It is up to us if the West is to bring forth any anti-Alexander’s to tie together the Gordian Knot of civilization cut by the sword. For this purpose, we must assume all the risks and labors of freedom."[25] (Wikipedia) With these quotes, I begin my keynote address. I deem it my pleasure and privilege to participate and deliver the keynote address, in this One Day Workshop on Contemporary Literary Theories organized by the Research Centre in English, V.V.Vanniaperumal College for Women. I place on record my sincere thanks to the esteemed members of the Management Committee, Principal, Dean of Arts for having organized this one day workshop on this most vital, compelling theme – “Contemporary Literary Theories” which raises a very important question whether it still remains a ‘Gordian Knot’ to be untied by young, critical and research minds like you, my dear students. Well the definition for Gordian Knot goes like this, “a knot that gave its name to a proverbial term for a problem solvable only by bold action. In 333 BC, Alexander the Great, on his march through Anatolia, reached Gordium, the capital of Phrygia. There he was shown the chariot of the ancient founder of the city, Gordius, with its yoke lashed to the pole by means of an intricate knot with its end hidden. According to tradition, this knot was to be untied only by the future conqueror of Asia. In the popular account, probably invented as appropriate to an impetuous warrior, Alexander sliced through the knot with his sword, but, in earlier versions, he found the ends either by cutting into the knot or by drawing out the pole. The phrase “cutting the Gordian knot” has thus come to denote a bold solution to a complicated problem”. (www.britannica.com) Our Wikipedia quotes Shakespeare thus; The Gordian Knot is a legend of Phrygian Gordian associated with Alexander the Great. It is often used as a metaphor for an intractable problem (disentangling an "impossible" knot) solved easily by cheating or "thinking outside the box" ("cutting the Gordian knot"): "Turn him to any cause of policy, The Gordian Knot of it he will unloose, Familiar as his garter" (Shakespeare, Henry V, Act 1 Scene 1. 45–47) Cheating is not the apt word here but “Thinking out of the box” is the key here. As students of Literature, you should pick up your inspiration from Shakespeare and there begins a new journey into an un trodden path. Of all the theories in this Realm, as a post-colonial subject, the post-colonial theory has always been an engagement close to my heart. I have my own reasons for that - I was born in an agrarian community, in a village from Southern Tamil Nadu, India. I had to relocate to Chennai, the metropolitan capital, for an academic career and prosperity. The relocation was of my choice. The sudden exposure to the metropolitan culture, with its hectic life-style rather baffled me. This often created a sense of yearning for my ‘good old days’, my ancestral home, the landscape, dry-hardened with its black soil, the vegetation, the chirping birds, the poultry, and the naive agrarian community in which I was rooted. It was/still is a nostalgic inner experience to revisit my place of birth in my memories. The metropolitan city to which I was relocated, like any other city in the modern world with its busy buzzing fleet of beings never pierced beneath my skin. I often had the sense of ‘belonging nowhere’, to be more precise, ‘not belonging here’. This sense of ‘not belonging’, opened my inner eyes to the experiences of “others” who have been uprooted, in some way or other – social, political and economical. Reading Edward Said and Gayathiri Spivak was a turning point for my mind which had been tuned to the earlier English Critical Tradition of Mathew Arnold, F.R.Leavis, T.S. Eliot, I.A.Richards. I had the proud privilege of being trained and guided by my Prof. T.V.Subba Rao who was a student of F.R.Leavis in Cambridge. The post colonial discourse with its critique of the binaries (Colonizer / Colonized, White / Black, West / East) and its subjects marked by hybridity and heterogeneity – cultural, linguistic, ethnic, national – always interest me in a very personal perspective since as its subject, I experience double & hybrid forms of Identity. This has made me to empathize and feel close to heart with the Diasporic population dispersed throughout the world – thus travelling into another realm, the formation of different diasporic communities at different historical junctures. And the offspring is my doctoral thesis about the Diasporic Longing and the changing contours of Resistance in the works of Sri Lankan Tamil Migrants focusing on the plays of Ernest Thalayasingham Macintyre, a Sri-Lankan Tamil Playwright in English settled in Australia. The point here is any theoretical frame work in a research needs to be triggered by a spark, on an inbuilt thirst towards our passionate theme of pursuit – particularly in the field of Research. The word ‘theory’ may be a hot iron for a beginner, but if you learn how to strike it properly, you will soon realize that it is an interesting journey. All that you need is the boldness of Alexander and the keen (perception) swiftness of his sword. The two problems faced by my Colleagues here, the teaching fraternity, as well the learning students, is to design an all comprehensive syllabus – works of literature and theories oriented towards a better understanding of those texts. Students the stress face to cope - learning both. I would like to quote Peter Barry here – “At the undergraduate level the main problem is to decide how much theory can reasonably be handled by beginners. Time is not unlimited, and there is a need to think about a realistic syllabus rather than an ideal one. Theorists, like novelists, are dauntingly plentiful, and the subject of theory cannot succeed in lecture rooms and seminars unless we fashion it into a student-centered syllabus. We are rightly dismissive these days of the notion of teaching a 'Great Tradition' of key novelists, as advocated by the critic F.R.Leavis. But Leavis's Great Tradition was essentially a syllabus, manageable within a year-long undergraduate course on the novel. It is possible to read and adequately discuss a novel or two by Austen, Eliot, James, Conrad, and Lawrence within that time. We need to make sure that what is presented as theory today likewise makes teaching sense. When we are about to move into something new it is sensible to first take stock of what we already have, if only so that the distance travelled can later be measured. But I want to stress at the outset that it is important, too, that you read some of the major theorists at first hand. Yet as soon as you begin to turn the pages of Barthes, Lacan, Foucault, or Derrida you will encounter writing which looks dauntingly difficult and off – putting. How, then, to cope?” (3, 4: Beginning Theory – Peter Barry) Having raised this question he further emphasizes that “it is much better to read intensely in theory than to read widely” (3: Beginning Theory - Peter Barry) Then he proceeds to suggest the most fruitful technique known as ‘SQ3R’, which would have been explained and taught in your class rooms. With due thanks to Peter Barry I expand, “a. Survey (the whole chapter) b. Questions (set yourself to ask some question) c. Read (the whole piece). d. Recall (What you have read) e. Review. (the entire work) This way, the student would have surely obtained ‘something’ from the theoretical text, however much it may be a maze or puzzle in the beginning. The famous post-modern literary critic who advocated structuralism in France, Roland Barthes thought out of the box and made a storming entry into the literary arena by out smarting Jean-Paul Sartre. Roland Barthes who entered into the field by reading Sartre’s essay “what is literature” brought the death – knell for Sartre’s existential theory through his essay, “The pleasure of Text”. Barthes disliked poetry but to my surprise he was a great lover of Japan’s Haiku poems. His famous essay “The Empire of Signs” in its critical excellence is about the Japanese culture and their food habits which deconstructs the Euro – Centric Cultural & literary hegemony. Reading him opened up a totally new avenue for me. When he declared “The author is dead, when the reader is born” that is the ultimate “Para Doxa”. Well – as a student of literature my acquaintance with critical theories dates back to 1920’s as I stated earlier. F.R.Leavis, the most influential figure in the Twentieth Century British Criticism was canonical to me till Rene Wellek came into the scene and questioned his ‘close-reading’ theory. “He famously refused the invitation offered by the critic Rene Wellek in the 1930s that he should 'spell out the principles on which he operated in a more explicit way than hitherto'”. (16: Beginning theory – Peter Barry) “Leavis and Wellek debated the relationship between literary criticism and philosophy in the pages of Leavis's journal Scrutiny. Wellek's point against Leavis was simply that practical criticism was not enough - he ought to spell out the theoretical assumptions on which his readings and his procedures generally, were based. Though less politely than Wellek, theorists make the same demand as he did - spell out what you do, and why, when you read and criticize literature, so that your methods can be evaluated along with others”. (30:Beginning theory – Peter Barry) Thus at every juncture of Critical Theory, the Gordian Knot is either cut, or untied, as (re – defined here). If we opt-for a stock taking in critical theories the key figures and their works are Aristotle’s Poetics, Sir Philip Sidney’s Apology for Poetry, Johnson’s Lives of the Poets and Prefaces to Shakespeare, Wordsworth’s Preface to Lyrical Ballads, Coleridge’s’ Biographia Literaria, Shelly’s A Defense of Poetry, Keat’s Letters which reflected his critical thoughts about the poetic process. We do have the Victorians George Eliot, Mathew Arnold and Henry James. As pointed out by Peter Barry, there are two distinct ‘tracks’ in the development of English Criticism - “One track leads through Samuel Johnson and Matthew Arnold to T. S. Eliot and F. R. Leavis. This might be called the 'practical criticism’ track. It tends to centre upon the close analysis of the work of particular writers, and gives us our familiar tradition of 'close reading'. The other track lies through Sidney, Wordsworth, Coleridge, George Eliot, and Henry James. This track is very much 'ideas-led' rather than 'text-led'” (24&25: Beginning theory – Peter Barry) There was our canonical T.S. Eliot with his major critical ideas (Touchstone Method). When I.A. Richards advocated ‘Practical Criticism’, United States was witnessing ‘New Criticism’. We have had Marxist Criticism, Psychoanalytic Criticism, Linguistic Criticism, Feminist Criticism, New historicism all of which have their own track – record. Introduction of the earlier theories & theorists should be a part of the Curriculum as T.S.Eliot said, “மரபின் அச்சிலே தான் புதுமையின் சக்கரம் சுழல்கிறது”. We live in a post – modern world of quest, thirst, doubt, disbelief. An urging determination to question, re-evaluate and de-construct those traditional concepts and established myths in all fields is the need of the hour. There was a paradigm shift in the arena of critical theories with Barthes “Death of the author” a “declaration of radical textual independence: the work is not determined by intention, or context. Rather, the text is free by its very nature of all such restraints”. (63&64: Beginning theory – Peter Barry), which I would describe as the interruption of Alexander’s sword in the history of critical theories. Equally disturbing as well critically important is Jacques Derrida’s “Deconstruction” theory. Described as the “Infant Terrible” of the European Philosophy, when this tornado born in France, crossed America through Europe, all other celebrated icons from Socrates to Sartre, were washed ashore. He based his ideas on Nietzsche’s Scepticism, Sigmund Freud’s Analysis, Heidegger’s Destruction, Saussure’s Structuralism and labbled it as “De-Construction” theory. His theory goes thus - “This radical break concerns the 'decentring' of our intellectual universe. Prior to this event the existence of a norm or centre in all things was taken for granted: thus 'man', as the Renaissance slogan had it, was the measure of all other things in the universe: white Western norms of dress, behavior, architecture, intellectual outlook, and so on, provided a firm centre against which deviations, aberrations, variations could be detected and identified as 'Other' and marginal. In the twentieth century, however, these centres were destroyed or eroded”. (64: Beginning theory – Peter Barry) Thus it is a path breaking milestone in the history of Critical Tradition. “The book The Publication of Deconstruction and Criticism, 1979 – by five authors – was published by Yale University Press in 1979, the five being Harold Bloom, Paul de Man, Jacques Derrida, Geoffrey Hartman, and J.Hillis Miller, a group sometimes collectively referred to as the ‘Yale Mafia’ of theory. The book exemplified deconstructive reading with reference to Shelley’s ‘The Triumph of Life’, presenting this approach to reading in its most uncompromising and even brutal form.“ (267: Beginning Theory – Peter Barry) “Deconstruction and Criticism caused such outrage because it wasn’t in fact a work of deconstructive theory, but (ostensibly) of deconstructive practice. Had it been ‘mere’ theory, hostile academic readers (or dippers-in) of other persuasions could have dismissed it as not really being germane to their own core business of reading and interpreting literature. It could then have been brushed aside as just one more of the increasing number of books which spoke only to other theorists and carried on a debate purely in the realm of philosophical ideas, with little evident relevance to the day-to-day business of reading and writing about literature.” (268: Beginning Theory – Peter Barry) I would like to give a practical example from Paul Demon’s deconstruction of W.B.Yeat’s poem. “பள்ளிக் குழந்தைகளுக்கு நடுவே ஓ செஸ்ட்னட் மரமே ஓங்கி நின்று பூத்துக் குலுங்குபவள் அல்லவா நீ? நீ யார்? இலையா, மலரா அல்லது அடிமரமா? ஓ! உன் உடல் இசைக்கேற்றபடி அசைந்தாடுகிறது. பார்வையைப் பிரகாசிக்க வைக்கிறது எப்படி நம்மால் நாட்டியத்திலிருந்து நாட்டியக்காரியைத் தனியே பிரித்துப் பார்க்க முடியும்? என்கிற யீட்ஸின் கவிதை வரிகளை பால் டெ மான் இரண்டு விதமாக வாசித்தார். ஒன்று: கவிதையின் கடைசி வரியில் சொல்லப்படும் 'எப்படி நம்மால் நாட்டியத்தில் இருந்து நாட்டியக்காரியைத் தனியே பிரித்துப் பார்க்க முடியும்? 'என்பது நாட்டியம் என்னும் வடிவத்தையும் நாட்டியக்காரி என்னும் கலைஞரையும் பிரிக்க முடியாது என்று பொருள் தருகிறது. இது கவிஞர் சொல்லவந்த கருத்து. அடுத்தது: நாட்டியத்தை நாட்டியக்காரிதான் ஆடுகிறாள் என்ற போதிலும் நாட்டியம் என்பது வேறு; நாட்டியக்காரி என்பவள் வேறு. இரண்டையும் கலக்க முடியாது. ஒரே நாட்டியத்தைப் பல பேர் ஆட முடியும். பல விதமான திறமைகளுடன் ஆட முடியும். அது வெறும் நாட்டியம் சம்பந்தப்பட்ட விஷயம் மட்டுமல்ல; தனிப்பட்ட திறமை சார்ந்த விஷயம்கூட. எனவே நாட்டியம் என்கிற வடிவத்தையும் நாட்டிக்காரி என்கிற கலைஞரையும் பிரித்துப் பார்க்க முடியும். அப்போதுதானே நாட்டியம் சிறப்பாக இருந்தது அல்லது மோசமாக இருந்தது என்று விமர்சிக்க முடியும். மேற்சொன்ன கவிதையில் கவிஞர் எழுதிய ஒரே வரிக்கு இரண்டு விதமான அர்த்தங்களை பால் டெ மான் கண்டுபிடித்தார். ஒன்று கவிஞருக்கு ஆதரவானது. அடுத்தது அவருக்கு எதிரானது. மேற்கண்ட வரிகளில் உள்ள இந்த இரண்டு அர்த்தங்களுமே நிலையற்ற (அன் ஸ்டேபில்) தன்மை கொண்டவையாக இருக்கின்றன. இடைவிடாத கண்ணாமூச்சி ஆட்டத்தை நிகழ்த்துகின்றன. இந்த இரண்டில் ஏதாவது ஒன்றை மட்டும் நிச்சயப்படுத்திக்கொள்ளும் போதுதான் பிரச்சினை வருகிறது. அப்போது, அந்த நிச்சயப்படுத்தலைத் தகர்க்க கட்டவிழ்ப்பு தேவைப்படுகிறது. அப்படி ஒரு பிரதியை கட்டவிழ்ப்பு செய்வது தேவைதானா? கண்டிப்பாகத் தேவை. தெரிதாவைப் பொறுத்தவரை அது ஒரு அரசியல் செயல்பாடு என்கிறார். அது ஒரு எதிரிடையாகப் பார்க்கும் கட்டம் (பேஸ் ஆஃப் ரிஎவர்ஸல்) என்று சொல்லலாம். இப்படிப் பார்ப்பது ஏற்கெனவே இருக்கும் ஒரு மையத்துக்குப் போட்டியாக இன்னொரு மையத்தைக் கட்டமைப்பது என்று அர்த்தம் இல்லை. எப்படி முதல் அர்த்தம் நிலையற்றதோ அதேபோல இரண்டாவதாகப் பெறப்படும் அர்த்தமும் நிலையற்றதே. மொழி முன்வைக்கும் அர்த்தங்களின் நிச்சயத்தன்மை என்பது பொய்யானது. நிச்சயமின்மைகளால் ஆன ஒரு உலகத்தில் நிச்சயத்தன்மையை வலியுறுத்துவது வன்முறையாகும். இந்த வன்முறைக்கு எதிரான அரசியலை கட்டவிழப்பு செய்கிறது”. (19-21: தெரிதா - எம்.ஜி.சுரேஷ்) And Derrida is firm that doing so is not merely & literary activity but a political one. He named it as “Face of Reversal” in which he questioned all the “Central absolutes” and establishes a “new decentered universe” There are “no guaranteed facts, only interpretations” is his stand. “If we have the courage, the implication is, we will enter this new Nietzschean universe, where there are no guaranteed facts, only interpretations, none of which has the stamp of authority upon it, since there is no longer any authoritative centre to which to appeal for validation of our interpretations”. (65: Beginning Theory – Peter Barry) This era has seen much more diverse theories such as Culturalism, New Historicism, Narratology, Stylistics, Eco Criticism. This workshop, am sure would not only discuss the current critical approaches but also address the problems faced by the students in understanding them. For example, the ‘Language’ in which they are expressed. The faculty should encourage a highly diverse approach to the understanding of the concepts and orient them properly to choose the most befitting frame work. The key word in Research is the ‘Quest’ thus the emphasis here should be on the “Questions & doubts” – raised & articulated here should be encouraged to hit new ideas and pave way to exciting innovations. Gender studies, Queer Theories, Interdisciplinary criticisms (Eco-Feminism, Diasporic Hybridities & Cultural Identies) should be brought upon for discussion as a wide variety of concepts intersecting the literary texts. Be a novice or an advanced scholar – they are confronting a lot of linguistic challenges in translated texts and intellectual challenges in a vastly changing literary canvass. The linguistic rubric and the literary tomb are perennially influenced by historical, sociological, economical factors. Class, Race, gender and Sexuality play an important role in the analysis of a given text, be it in culture studies or literature. The Primary steps of student should be to grasp a principle or concept which a class-room lecture would certainly give. But to execute those bewildering aspects of the theories as an approach to understand and critically examine or appreciate the text can be obtained by specific workshops like this. Let me quote from the key concepts in Literary theory by Julian Wolfreys, Ruth Robbins and Kenneth Womack here – “How, for example, does one situate his or her own notions of contemporary literary theory within the textual practices of a widely dispersed and vastly changing discipline? How, moreover, do students troll the often complicated shoals of literary scholarship and decode what they perceive and often resist as its specialized jargon and web of competing terms? How do students intervene in increasingly hybrid discourses so as to gain critical purchase and agency?” (IX & X: Key Concepts in Literary Theory- Julian Wolfreys, Ruth Robbins and Kenneth Womack) They proposed to write this book which “seeks to open, and to provide the means for inquiry, exploration and engagement”. Any theoretical or a research discourse should provide the means for ‘inquiry, exploration & engagement’ and am sure this workshop would emphasize on that. We have to compete with popular culture and a fast technology in this field also. The theoretical terminology should also be accomadative to these fast developing or chaotic changes. From Post Colonial to Diaspora, to Post-Modern theorists, Albert Memmi, Helen Gilbert, Bill Ashcroft, Griffiths, Helen Tiffin, Paul Gilroy – all have had their impacts on me and helped to hone my research skill. I would say without the theoretical perceptions of the above said personalities, I would not have come this far as a research scholar. I wish this workshop should signal a distinct change or shift in the minds of the young students in their approach to critical theories, should orient them to formulate a mode of enquiry on their own, should open up new approaches to literary texts. My closing statement would be to emphasize the importance of ‘Linguistics’ in literary theories with the entry of the American linguist Noam Chomsky, there was another paradigm shift in this arena. “The enormous success of Chomsky’s work in arguing that grammar and semantics (that is, meaning) cannot be separated and that ‘deep’ syntactical structure are the ultimate determinants of meaning. To give a clichéd example, the following two sentences have the same ‘surface’ syntax but different ‘deep’ syntax, and that is where their true meaning lies: ‘The chicken was ready to eat’. ‘The Chairman was ready to eat’. I would emphasize my closing statement further by quoting excerpts from The Indiana University ‘Conference on style’, 1958. “The interdisciplinary ‘Conference on Style’ at Indiana in 1958 can be seen as an important marker of the growing importance of linguistics within the Humanities. Thomas Sebeok (1920 – 2001), who convened the conference, was a Hungarian scholar in linguistics who had become an American citizen in 1944. His doctoral studies at the outset of his career had been supervised by the linguist Roman Jakobson, whose ‘Closing Statement: (Linguistics and Poetics)’ became the most lastingly influential item of the conference. But the most innovative feature of the conference itself was its interdisciplinarity: it debated the question of style (how to define it, how to describe it, how to investigate its effects) from the viewpoints of three relevant disciplines, these being linguistics, literary criticism, and psychology”. (263 & 264: Beginning Theory – Peter Barry) I would like to end my address with a remarkable quote of Einstein. “If my theory of relativity is proven successful, Germany will claim me as a German and France will declare me a citizen of the world. Should my theory prove untrue, France will say that I am a German, and Germany will declare that I am a Jew”. Jokes apart, either way the theorist should be successful and the theory should be alive & kicking. I wish the workshop all the success and Congratulate the efforts put up by the Faculty and the Team. Make the best out of this workshop is my earnest plea to you, my dear Students. Wishing you the very best - thank you very much. Works Cited: • Barry Peter : Beginning Theory • Wolfreys Julian, Robbins Ruth & Womack Kenneth: Key concepts in Literary Theory • சுரேஷ் .எம்.ஜி: தெரிதா

தொடர

நான் பிறந்ததற்கு என் பெற்றோர் காரணம் . ஆனால், நான் சிறந்ததற்கு என் ஆசிரியரே காரணம். – மாவீரன் அலெக்ஸாண்டர் இந்த உலகில் புனிதமான வேலைகளைச் செய்பவர்கள் இரண்டு பேர்தான். ஒருவர் மருத்துவர்.இன்னொருவர் ஆசிரியர். மருத்துவர்கூட மனிதனைப் பிணமாகமல்தான் பார்த்துக் கொள்கிறார். ஆசிரியர்தான் மனிதனை நடைபிணமாகாமல் பார்த்திக்கொள்கிறார்…என்று ஒரு கூட்டத்தில் வெ.இறையன்பு கூறினார். சீனத்தில் பூத்த செம்மலர் கன்ஃபூஷியஸ். சீனா கன்ஃபூஷியஸ் பிறந்த நாளைத்தான் ஆசிரியர் தினமாக அனுசரிக்கிறது. 'வாழ்வின் அர்த்தம் பிறருக்கு நீ என்ன செய்கிறாய் என்பதில்தான் வெளிப்படும்’ எனத் தனது மாணவர்களுக்குப் போதித்தார் கன்ஃபூஷியஸ். தனது குடில்களில் லட்சக்கணக்கான பௌத்த நெறியாளர்களை உருவாக்கி, மாபெரும் சக்தியாக விளங்கியவர். காகிதம், எழுதும் மை, தீக்குச்சி என உலகில் அடிப்படைக் கண்டுபிடிப்புகள் பல நிகழ்த்தியவர்கள் கன்ஃபூஷியஸ்வாதிகளே. ஆசான்கள்… சி.வி.ராமன் முதல் அப்துல் கலாம் வரை இந்திய அறிவியலாளர்களை உருவாக்கிய டாக்டர் மஹேந்திரலால் சர்க்கார், ஒரு நியூட்டன் உருவாகிட உதவிய அவரது பள்ளித் தலைமை ஆசிரியர் ஜார்ஜ் பாரோ என உலகெங்கும் பெரிய அலைகளை ஏற்படுத்திய ஆசான்களே, உலக சரித்திரத்தின் திருப்புமுனைகளை சாதித்தவர்கள். அரிஸ்டாட்டில் என்னும் ஆசிரியர்…. மாசிடோனியா மன்னன் பிலிப்புக்கு ஓர் ஆண் குழந்தை பிறந்தது.ஊர் மக்களை ஓன்று திரட்டி தனது உப்பரிகை மேல் நின்று கொண்டு தங்க நாணயத்தை திரண்டு நின்று கொண்டு இருந்த மக்கள் வீது அள்ளி வீசினான். அங்கு நின்று கொண்டு இருந்த கடைசி மனிதன் கையில் நாணயம் கிடைக்கும்வரை வீசி கொண்டே இருந்தான் அப்போது மக்கள் எல்லாம் மகிழ்ச்சி பொங்க மன்னனின் குழந்தையை வாழ்த்துவது கண்டு மனம் பூரித்தான். மன்னனின் அமைச்சர் ஒருவர் சொன்னார். மன்னர் ஆண் குழந்தை பிறந்த சந்தோசத்தை மக்களிடம் தங்க காசு கொடுத்து அதனை தெரிவித்து மகிழ்கிறார். என்று சொன்னபோது மன்னன் குறிக்கிட்டு சொன்னான். இல்லை இல்லை எனக்கு ஆண் மகவு பிறந்ததற்காக நான் தங்கக்காசு கொடுக்கவில்லை. எனக்கு பாடம் நடத்தி என்னை புத்தி சாலியாக ஆக்கிய ஆசிரியர் அரிஸ்டாட்டில் இருக்கும்போது என் மகன் பிறந்து விட்டான். அவர் என் மகனை மிக பெரும் அறிவாளியாக இந்த உலகத்திற்கு உருவாக்கி தருவார் என்ற சந்தோசத்தில் தான் இந்த பொற் காசுகளை அள்ளி தூவுகிறேன் என்று சொல்லி மீண்டும் அள்ளித் தூவினான் அவன் சொன்னபடி பிற்காலத்தில் மிக பெரும் அறிவாளியாக உருவெடுத்தவந்தான் பிலிப் என்ற மன்னனின் மகன் மாவீரன் அலெக்சாண்டர் ஒரு சிறந்த ஆசிரியரால் மட்டுமே ஒருவனை மிக சிறந்த ஒருவனாக மாற்றமுடியும் என அன்றே பிலிப் மன்னன் நம்பினான். ஆசிரியர் அரிஸ்டாட்டிலும்அவன் நம்பிக்கைக்குப் பங்கம் விளைவிக்காமல் அவன் நம்பிக்கையை காப்பாற்றினான். The fate of the nation is decided in the class room. ராஜ்நாத் சிங்கின் நெகிழ்ச்சி தான் அமைச்சரான பிறகு தனக்கு மரியாதை செய்ய வந்த ஆசிரியரை தான் கவுரவித்ததை மாணவர்களிடம் கூறி நெகிழ்ந்தார். உத்தரபிரதேசத்தில் லக்னோ பல்கலைக்கழகத்தில் மாணவர்களுக்கு நடந்த பட்டமளிப்பு விழாவில் மத்திய உள்துறை அமைச்சர் ராஜ்நாத் சிங் கலந்து கொண்டார். அப்போது ஆசிரியர்களை மாணவர்கள் மதிக்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்திய அவர், தனது மலரும் நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொண்டார். ராஜ்நாத் சிங் பேசியதாவது: நான் பள்ளியில் படிக்கும்போது உடற்பயிற்சி ஆசிரியராக இருந்தவர் மிகவும் கண்டிப்பானவர். ஒழுங்காக நடக்கவில்லை என்றால் பிரம்பால் அடிப்பார். மாநில கல்வி அமைச்சராக நான் ஆன பிறகு ஒரு நாள் என் சொந்த ஊருக்கு காரில் சென்று கொண்டிருந்தேன். வழியில் மக்கள் வரவேற்பு அளித்தனர். சாலை ஓரமாக நின்று கொண்டிருந்த 90 வயது பெரியவரை பார்த்தவுடன் அவர் எனது ஆசிரியர் என்பதை அடையாளம் கண்டேன். உடனடியாக காரை விட்டு இறங்கி எனக்கு அணிவிப்பதற்காக கையில் மாலையுடன் நின்றிருந்த ஆசிரியரிடம் இருந்து மாலையை வாங்கி அவருக்கே அணிவித்துவிட்டு, காலில் விழுந்து ஆசி வழங்க கோரினேன். எனது ஆசிரியர் அழுதுவிட்டார். அதைப் பார்த்து நானும் உணர்ச்சி வசப்பட்டேன். ஆசிரியர்கள் நமது உயர்வுக்கு வழிகாட்டுபவர்கள். அவர்கள் மீது மாணவர்கள் அன்பும் மரியாதையும் செலுத்த வேண்டும். இவ்வாறு ராஜ்நாத் சிங் கூறினார். தன் ஆசானுக்குக் காரோட்டியவர்…. முன்னால் இந்திய குடியரசு தலைவர் சங்கர் தயாள் சர்மா அரசு முறை பயணமாக வளைகுடா நாடுகளில் ஒன்றான மஸ்கட் நாட்டிற்கு செல்கின்றார் . ஒரு நாட்டின் தலைவர் தங்கள் நாட்டிற்கு வரும்போது விமானத்திற்கு கீழே நின்று பூங்கொத்து கொடுத்து வரவேற்பது வழக்கம். ஆனால் மஸ்கட் மன்னர் சுல்தான் காபூஸ் இந்திய விமானம் வந்தவுடன் படிக்கட்டுகளில் மேலே ஏறி சென்று இந்திய குடியரசு தலைவரை வரவேற்றார் . தங்களது காரில் ஏறி பயணம் செய்ய கீழே இந்திய குடியரசு தலைவரை அழைத்துவந்தார் . காரின் பின் இருக்கையில் இந்திய குடியரசுத்தலைவரை அமர வைத்துவிட்டு , காரின் முன்பக்கமாக சென்றார் மஸ்கட் மன்னர் . முன்பக்கமாக சென்று அமர்வார் என எதிர்பார்த்தபோது , நேரே ஓட்டுநரிடம் சென்று நகருமாறு பணித்து காரை ஓட்ட ஆரம்பித்தார். உலக வரலாற்றில் ஒரு நாட்டின் தலைவர் இன்னொரு நாட்டின் தலைவருக்கு கார் ஓட்டுவது என்பது ஆச்சரியத்தை அளித்தது . இதற்கு முன்பாக மஸ்கட் க்கு வந்த அமெரிக்க அதிபருக்கு கூட இந்த அளவிற்கு மரியாதை கொடுக்கப்படவில்லை. விடுவார்களா செய்தியாளர்கள் ” அமெரிக்க அதிபருக்கு கூட அளிக்காத மரியாதையை இந்திய தலைவருக்கு ஏன் கொடுத்தீர்கள் என காரணம் கேட்டார்கள் ” அதற்கு சுல்தான் அளித்த பதில் ” நான் புனேவில் படித்த போது எனக்கு ஆசிரியராக இருந்தவர் இந்த சங்கர் தயாள் சர்மா . அவர் இந்திய தலைவராக மட்டும் இருந்திருந்தால் எப்போதும் போல சாதரண வரவேற்ப்பை கொடுத்திருப்பேன் . மஸ்கட்டின் மன்னராக இருந்தாலும் சங்கர் தயாள் சர்மா எனக்கு ஆசிரியர் நான் அவரின் மாணவன் ஆகையால் தான் வாகனத்தை ஓட்டி மரியாதை செய்தேன்” என்றார் . ஆசிரியர் பரம்பரை…. சாக்ரடீஸின் மாணவன் பிளாட்டோ பிளாட்டோவின் மாணவன் அரிஸ்டாட்டில் அரிஸ்டாட்டிலின் மாணவன் அலெக்சாண்டர் இது சங்கிலித் தொடர்ச்சி… முதல் நபர் ஆசிரியர்…. பிலிப்பைன்ஸ் நாட்டுத் திரைப்படம். அதில் வயதான ஒருவர் தான் இறப்பதற்கு முன்பாக, இந்த வாழ்வை நல்லபடியாக வாழ்ந்து முடிக்க உதவிய மூவருக்கு நன்றிசொல்ல ஆசைப்படுகிறார். அவரது மனைவி, அந்த மூவரையும் தேடியலைகிறாள்.மூவரில் முதலாவது – அவரது ஆசிரியர். இரண்டாவது நபர் – அவருக்கு முதன்முதலாக வேலை கொடுத்தவர். மூன்றாவது- அவரது பால்ய நண்பர்…மூவரையும் தேடிக் கண்டுபிடிப்பதற்குள் சாவு தேவதை அந்த வயதானவரின் வீட்டுக் கதவைத் தட்டுகிறாள்.கதவைத் திறந்த மனைவிக்கு அது மரணதேவதை என்று தெரிந்துவிடுகிறது. அவள், எனது கணவர் நன்றி சொல்லாமல் உலகிலிருந்து பிரிந்துபோவது மிகவும் வேதனைக்குரியது.ஆகவே, சில மாதங்கள் அவகாசம் கேட்கிறாள்.சாவு தேவதையும் கோரிக்கையை ஏற்கிறது. மூவரையும் தேடிக் கூட்டி வருகிறாள்.அவர்கள் மிகுந்த சந்தோசத்துடன், தங்களை நினைவு வைத்துக் கொண்டிருந்தற்காக வயோதிகருக்கு நன்றி சொன்னார்கள். மூவரும் சந்தோசமாக விருந்து உண்பதை வயோதிகர் படுக்கையில் இருந்தபடியே பார்த்துக் கொண்டிருந்துவிட்டு, தான் மிக மகிழ்ச்சியாகப் பிரிந்து போவதாகச் சொல்லியபடி உலகைத் துறந்துசெல்கிறார். ஆக, ஒரு மனிதன் மரணத் தருவாயிலும் சந்திக்க விரும்பும் முதல்நபர் ஆசிரியர். ஹெலன் கெல்லர் பார்வையையும் கேட்கும் சக்தியையும் அவரிடமிருந்து விதி பறித்திருந்தாலும், துணிவு இருந்தால் உடல் ஊனங்கள் தூள் தூளாகும் என்று வாழ்ந்துகாட்டியவர் ஹெலன் கெல்லர். அவர் படித்தார், பட்டம் பெற்றார், பல நாடுகளுக்குச் சென்று ஊனமுற்றோரின் நலனுக்காக அயராது உழைத்தார். நலிந்தோருக்கு நம்பிக்கையூட்டும் ஒளிவிளக்கு ஹெலன் கெல்லர். இந்த ஒளிவிளக்கிற்கே ஒளியூட்டியவர் ஆன் ஸலிவன். பிரெயில் என்ற பார்வயற்றோருக்கான எழுத்து முறையில் தயாரிக்கப்பட்ட ஆங்கில எழுத்துத் தொகுதி இருந்தது.அதைக் கொண்டு பலநாள் போராடினாள் ஆன். அத்தீவிர முயற்சி திருவினையானது. ஆன் தான் பயின்ற பெர்க்கின்ஸ் பள்ளியை விட்டு வரும்போது, அக்குழந்தைகள் அவளுக்கு ஒரு பொம்மையைப் பரிசளித்திருந்தார்கள். அதைப் பார்த்த ஆனின் சிந்தனையில் ஒரு மின்னல். அவள் உள்ளங்கையில் பொம்மை என்பதற்கான D-O-L-L என்ற நான்கு எழுத்துக்களைத் திரும்பத் திரும்ப எழுதினாள் ஆன். ஆனின் கையைப் பிடித்திருந்த ஹெலன், ஆனின் கையில் doll என்ற எழுத்தை எழிதினாள். அன்று தொடங்கியது அந்தச் சரித்திர நாயகியின் வெற்றி அத்தியாயம்…ஹெலன் கெல்லர் சிகரம் தொட, தன்னையே மெழுகுவர்த்தியாக்கிக் கொண்டாள் ஆன் ஸலிவன் – anne Sullivan… கிரேக்க சிந்தனையாளர் அரிஸ்டாட்டில் கருத்து…. ஆட்சியில் இருப்பவர்கள் முன்மாதிரியாக ஆசிரியர் போல செயல்பட வேண்டும். மக்கள் ஆட்சியாளர்களைப் பார்த்துக் கற்றுக் கொள்கிறார்கள். ஆசிரியர் = ஆசு+ இரியர் ஆசி – குற்றம் இரியர் – போக்குபவர். குற்றங்களைப் போக்குபவரே ஆசிரியர்…. ஸ்ரீமத் ராமாயணம் ஒரு காட்சி… மிதிலையில் சீதையின் சுயம்வரம். ராமனுக்குப் பெண் தர ஜனகன் தயங்கினான். தசரதனுக்கு 60000 மனைவியாயிற்றே. ராமன் ஏக பத்தினி விரதனாக, சீதா ராமனாக இருப்பானா? என்ற ஐயம் ஜனகனுக்கு. இதைப் புரிந்துகொண்ட விசுவாமித்திரர், தசரதன் மகனை வேண்டுமானால் சந்தேகப்படு… வசிஷ்ட மகரிஷியின் மாணவன் ராமனை நம்பி உன் பெண்ணைக் கொடு என்றாராம். இதுதான் ஆசிரியரின் ஆளுமை…

தொடர

ஆளுமைத்திறனில் ஆசிரியரின் பங்கு நான் பிறந்ததற்கு என் பெற்றோர் காரணம் . ஆனால், நான் சிறந்ததற்கு என் ஆசிரியரே காரணம். – மாவீரன் அலெக்ஸôண்டர் இந்த உலகில் புனிதமான வேலைகளைச் செய்பவர்கள் இரண்டு பேர்தான். ஒருவர் மருத்துவர்.இன்னொருவர் ஆசிரியர். மருத்துவர்கூட மனிதனைப் பிணமாகமல்தான் பார்த்துக் கொள்கிறார். ஆசிரியர்தான் மனிதனை நடைபிணமாகாமல் பார்த்திக்கொள்கிறார்…என்று ஒரு கூட்டத்தில் வெ.இறையன்பு கூறினார். சீனத்தில் பூத்த செம்மலர் கன்ஃபூஷியஸ். சீனா கன்ஃபூஷியஸ் பிறந்த நாளைத்தான் ஆசிரியர் தினமாக அனுசரிக்கிறது. 'வாழ்வின் அர்த்தம் பிறருக்கு நீ என்ன செய்கிறாய் என்பதில்தான் வெளிப்படும்’ எனத் தனது மாணவர்களுக்குப் போதித்தார் கன்ஃபூஷியஸ். தனது குடில்களில் லட்சக்கணக்கான பௌத்த நெறியாளர்களை உருவாக்கி, மாபெரும் சக்தியாக விளங்கியவர். காகிதம், எழுதும் மை, தீக்குச்சி என உலகில் அடிப்படைக் கண்டுபிடிப்புகள் பல நிகழ்த்தியவர்கள் கன்ஃபூஷியஸ்வாதிகளே. ஆசான்கள்… சி.வி.ராமன் முதல் அப்துல் கலாம் வரை இந்திய அறிவியலாளர்களை உருவாக்கிய டாக்டர் மஹேந்திரலால் சர்க்கார், ஒரு நியூட்டன் உருவாகிட உதவிய அவரது பள்ளித் தலைமை ஆசிரியர் ஜார்ஜ் பாரோ என உலகெங்கும் பெரிய அலைகளை ஏற்படுத்திய ஆசான்களே, உலக சரித்திரத்தின் திருப்புமுனைகளை சாதித்தவர்கள். அரிஸ்டாட்டில் என்னும் ஆசிரியர்…. மாசிடோனியா மன்னன் பிலிப்புக்கு ஓர் ஆண் குழந்தை பிறந்தது.ஊர் மக்களை ஓன்று திரட்டி தனது உப்பரிகை மேல் நின்று கொண்டு தங்க நாணயத்தை திரண்டு நின்று கொண்டு இருந்த மக்கள் வீது அள்ளி வீசினான். அங்கு நின்று கொண்டு இருந்த கடைசி மனிதன் கையில் நாணயம் கிடைக்கும்வரை வீசி கொண்டே இருந்தான் அப்போது மக்கள் எல்லாம் மகிழ்ச்சி பொங்க மன்னனின் குழந்தையை வாழ்த்துவது கண்டு மனம் பூரித்தான். மன்னனின் அமைச்சர் ஒருவர் சொன்னார். மன்னர் ஆண் குழந்தை பிறந்த சந்தோசத்தை மக்களிடம் தங்க காசு கொடுத்து அதனை தெரிவித்து மகிழ்கிறார். என்று சொன்னபோது மன்னன் குறிக்கிட்டு சொன்னான். இல்லை இல்லை எனக்கு ஆண் மகவு பிறந்ததற்காக நான் தங்கக்காசு கொடுக்கவில்லை. எனக்கு பாடம் நடத்தி என்னை புத்தி சாலியாக ஆக்கிய ஆசிரியர் அரிஸ்டாட்டில் இருக்கும்போது என் மகன் பிறந்து விட்டான். அவர் என் மகனை மிக பெரும் அறிவாளியாக இந்த உலகத்திற்கு உருவாக்கி தருவார் என்ற சந்தோசத்தில் தான் இந்த பொற் காசுகளை அள்ளி தூவுகிறேன் என்று சொல்லி மீண்டும் அள்ளித் தூவினான் அவன் சொன்னபடி பிற்காலத்தில் மிக பெரும் அறிவாளியாக உருவெடுத்தவந்தான் பிலிப் என்ற மன்னனின் மகன் மாவீரன் அலெக்சாண்டர் ஒரு சிறந்த ஆசிரியரால் மட்டுமே ஒருவனை மிக சிறந்த ஒருவனாக மாற்றமுடியும் என அன்றே பிலிப் மன்னன் நம்பினான். ஆசிரியர் அரிஸ்டாட்டிலும்அவன் நம்பிக்கைக்குப் பங்கம் விளைவிக்காமல் அவன் நம்பிக்கையை காப்பாற்றினான். The fate of the nation is decided in the class room. ராஜ்நாத் சிங்கின் நெகிழ்ச்சி தான் அமைச்சரான பிறகு தனக்கு மரியாதை செய்ய வந்த ஆசிரியரை தான் கவுரவித்ததை மாணவர்களிடம் கூறி நெகிழ்ந்தார். உத்தரபிரதேசத்தில் லக்னோ பல்கலைக்கழகத்தில் மாணவர்களுக்கு நடந்த பட்டமளிப்பு விழாவில் மத்திய உள்துறை அமைச்சர் ராஜ்நாத் சிங் கலந்து கொண்டார். அப்போது ஆசிரியர்களை மாணவர்கள் மதிக்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்திய அவர், தனது மலரும் நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொண்டார். ராஜ்நாத் சிங் பேசியதாவது: நான் பள்ளியில் படிக்கும்போது உடற்பயிற்சி ஆசிரியராக இருந்தவர் மிகவும் கண்டிப்பானவர். ஒழுங்காக நடக்கவில்லை என்றால் பிரம்பால் அடிப்பார். மாநில கல்வி அமைச்சராக நான் ஆன பிறகு ஒரு நாள் என் சொந்த ஊருக்கு காரில் சென்று கொண்டிருந்தேன். வழியில் மக்கள் வரவேற்பு அளித்தனர். சாலை ஓரமாக நின்று கொண்டிருந்த 90 வயது பெரியவரை பார்த்தவுடன் அவர் எனது ஆசிரியர் என்பதை அடையாளம் கண்டேன். உடனடியாக காரை விட்டு இறங்கி எனக்கு அணிவிப்பதற்காக கையில் மாலையுடன் நின்றிருந்த ஆசிரியரிடம் இருந்து மாலையை வாங்கி அவருக்கே அணிவித்துவிட்டு, காலில் விழுந்து ஆசி வழங்க கோரினேன். எனது ஆசிரியர் அழுதுவிட்டார். அதைப் பார்த்து நானும் உணர்ச்சி வசப்பட்டேன். ஆசிரியர்கள் நமது உயர்வுக்கு வழிகாட்டுபவர்கள். அவர்கள் மீது மாணவர்கள் அன்பும் மரியாதையும் செலுத்த வேண்டும். இவ்வாறு ராஜ்நாத் சிங் கூறினார். தன் ஆசானுக்குக் காரோட்டியவர்…. முன்னால் இந்திய குடியரசு தலைவர் சங்கர் தயாள் சர்மா அரசு முறை பயணமாக வளைகுடா நாடுகளில் ஒன்றான மஸ்கட் நாட்டிற்கு செல்கின்றார் . ஒரு நாட்டின் தலைவர் தங்கள் நாட்டிற்கு வரும்போது விமானத்திற்கு கீழே நின்று பூங்கொத்து கொடுத்து வரவேற்பது வழக்கம். ஆனால் மஸ்கட் மன்னர் சுல்தான் காபூஸ் இந்திய விமானம் வந்தவுடன் படிக்கட்டுகளில் மேலே ஏறி சென்று இந்திய குடியரசு தலைவரை வரவேற்றார் . தங்களது காரில் ஏறி பயணம் செய்ய கீழே இந்திய குடியரசு தலைவரை அழைத்துவந்தார் . காரின் பின் இருக்கையில் இந்திய குடியரசுத்தலைவரை அமர வைத்துவிட்டு , காரின் முன்பக்கமாக சென்றார் மஸ்கட் மன்னர் . முன்பக்கமாக சென்று அமர்வார் என எதிர்பார்த்தபோது , நேரே ஓட்டுநரிடம் சென்று நகருமாறு பணித்து காரை ஓட்ட ஆரம்பித்தார். உலக வரலாற்றில் ஒரு நாட்டின் தலைவர் இன்னொரு நாட்டின் தலைவருக்கு கார் ஓட்டுவது என்பது ஆச்சரியத்தை அளித்தது . இதற்கு முன்பாக மஸ்கட் க்கு வந்த அமெரிக்க அதிபருக்கு கூட இந்த அளவிற்கு மரியாதை கொடுக்கப்படவில்லை. விடுவார்களா செய்தியாளர்கள் ” அமெரிக்க அதிபருக்கு கூட அளிக்காத மரியாதையை இந்திய தலைவருக்கு ஏன் கொடுத்தீர்கள் என காரணம் கேட்டார்கள் ” அதற்கு சுல்தான் அளித்த பதில் ” நான் புனேவில் படித்த போது எனக்கு ஆசிரியராக இருந்தவர் இந்த சங்கர் தயாள் சர்மா . அவர் இந்திய தலைவராக மட்டும் இருந்திருந்தால் எப்போதும் போல சாதரண வரவேற்ப்பை கொடுத்திருப்பேன் . மஸ்கட்டின் மன்னராக இருந்தாலும் சங்கர் தயாள் சர்மா எனக்கு ஆசிரியர் நான் அவரின் மாணவன் ஆகையால் தான் வாகனத்தை ஓட்டி மரியாதை செய்தேன்” என்றார் . ஆசிரியர் பரம்பரை…. சாக்ரடீஸின் மாணவன் பிளாட்டோ பிளாட்டோவின் மாணவன் அரிஸ்டாட்டில் அரிஸ்டாட்டிலின் மாணவன் அலெக்சாண்டர் இது சங்கிலித் தொடர்ச்சி… முதல் நபர் ஆசிரியர்…. பிலிப்பைன்ஸ் நாட்டுத் திரைப்படம். அதில் வயதான ஒருவர் தான் இறப்பதற்கு முன்பாக, இந்த வாழ்வை நல்லபடியாக வாழ்ந்து முடிக்க உதவிய மூவருக்கு நன்றிசொல்ல ஆசைப்படுகிறார். அவரது மனைவி, அந்த மூவரையும் தேடியலைகிறாள்.மூவரில் முதலாவது – அவரது ஆசிரியர். இரண்டாவது நபர் – அவருக்கு முதன்முதலாக வேலை கொடுத்தவர். மூன்றாவது- அவரது பால்ய நண்பர்…மூவரையும் தேடிக் கண்டுபிடிப்பதற்குள் சாவு தேவதை அந்த வயதானவரின் வீட்டுக் கதவைத் தட்டுகிறாள்.கதவைத் திறந்த மனைவிக்கு அது மரணதேவதை என்று தெரிந்துவிடுகிறது. அவள், எனது கணவர் நன்றி சொல்லாமல் உலகிலிருந்து பிரிந்துபோவது மிகவும் வேதனைக்குரியது.ஆகவே, சில மாதங்கள் அவகாசம் கேட்கிறாள்.சாவு தேவதையும் கோரிக்கையை ஏற்கிறது. மூவரையும் தேடிக் கூட்டி வருகிறாள்.அவர்கள் மிகுந்த சந்தோசத்துடன், தங்களை நினைவு வைத்துக் கொண்டிருந்தற்காக வயோதிகருக்கு நன்றி சொன்னார்கள். மூவரும் சந்தோசமாக விருந்து உண்பதை வயோதிகர் படுக்கையில் இருந்தபடியே பார்த்துக் கொண்டிருந்துவிட்டு, தான் மிக மகிழ்ச்சியாகப் பிரிந்து போவதாகச் சொல்லியபடி உலகைத் துறந்துசெல்கிறார். ஆக, ஒரு மனிதன் மரணத் தருவாயிலும் சந்திக்க விரும்பும் முதல்நபர் ஆசிரியர். ஹெலன் கெல்லர் பார்வையையும் கேட்கும் சக்தியையும் அவரிடமிருந்து விதி பறித்திருந்தாலும், துணிவு இருந்தால் உடல் ஊனங்கள் தூள் தூளாகும் என்று வாழ்ந்துகாட்டியவர் ஹெலன் கெல்லர். அவர் படித்தார், பட்டம் பெற்றார், பல நாடுகளுக்குச் சென்று ஊனமுற்றோரின் நலனுக்காக அயராது உழைத்தார். நலிந்தோருக்கு நம்பிக்கையூட்டும் ஒளிவிளக்கு ஹெலன் கெல்லர். இந்த ஒளிவிளக்கிற்கே ஒளியூட்டியவர் ஆன் ஸலிவன். பிரெயில் என்ற பார்வயற்றோருக்கான எழுத்து முறையில் தயாரிக்கப்பட்ட ஆங்கில எழுத்துத் தொகுதி இருந்தது.அதைக் கொண்டு பலநாள் போராடினாள் ஆன். அத்தீவிர முயற்சி திருவினையானது. ஆன் தான் பயின்ற பெர்க்கின்ஸ் பள்ளியை விட்டு வரும்போது, அக்குழந்தைகள் அவளுக்கு ஒரு பொம்மையைப் பரிசளித்திருந்தார்கள். அதைப் பார்த்த ஆனின் சிந்தனையில் ஒரு மின்னல். அவள் உள்ளங்கையில் பொம்மை என்பதற்கான D-O-L-L என்ற நான்கு எழுத்துக்களைத் திரும்பத் திரும்ப எழுதினாள் ஆன். ஆனின் கையைப் பிடித்திருந்த ஹெலன், ஆனின் கையில் doll என்ற எழுத்தை எழிதினாள். அன்று தொடங்கியது அந்தச் சரித்திர நாயகியின் வெற்றி அத்தியாயம்…ஹெலன் கெல்லர் சிகரம் தொட, தன்னையே மெழுகுவர்த்தியாக்கிக் கொண்டாள் ஆன் ஸலிவன் – anne Sullivan… கிரேக்க சிந்தனையாளர் அரிஸ்டாட்டில் கருத்து…. ஆட்சியில் இருப்பவர்கள் முன்மாதிரியாக ஆசிரியர் போல செயல்பட வேண்டும். மக்கள் ஆட்சியாளர்களைப் பார்த்துக் கற்றுக் கொள்கிறார்கள். ஆசிரியர் = ஆசு+ இரியர் ஆசி – குற்றம் இரியர் – போக்குபவர். குற்றங்களைப் போக்குபவரே ஆசிரியர்…. ஸ்ரீமத் ராமாயணம் ஒரு காட்சி… மிதிலையில் சீதையின் சுயம்வரம். ராமனுக்குப் பெண் தர ஜனகன் தயங்கினான். தசரதனுக்கு 60000 மனைவியாயிற்றே. ராமன் ஏக பத்தினி விரதனாக, சீதா ராமனாக இருப்பானா? என்ற ஐயம் ஜனகனுக்கு. இதைப் புரிந்துகொண்ட விசுவாமித்திரர், தசரதன் மகனை வேண்டுமானால் சந்தேகப்படு… வசிஷ்ட மகரிஷியின் மாணவன் ராமனை நம்பி உன் பெண்ணைக் கொடு என்றாராம். இதுதான் ஆசிரியரின் ஆளுமை…

தொடர

பச்சையப்பன் கல்லூரியில் நடைபெற்ற விழாவில் கவிஞர் தமிழச்சி தங்கபாண்டியன் அவர்கள் ஆற்றிய உரை: அழகான ஒரு குழந்தையை பெற்றெடுப்பதன் மூலமோ, அழகான ஒரு சிறிய தோட்டத்தை உருவாக்குவதன் மூலமோ, சமுதாயத்திலே மிகவும் பின்தங்கியிருக்கிற மக்களுக்கு இலவசமாகவோ அல்லது குறைந்த செலவிலோ கல்வியை அளிப்பதன் மூலமோ நீங்கள் முன்பு இருந்ததைவிட மென்மையும், அழகாகவும் ஆகிறீர்கள் என்று சொன்ன எமர்சனின் கூற்றுக்கேற்ப இந்த பகுதியிலே, சென்னை மற்றும் புறநகர் பகுதிகளிலிருந்து வருகின்ற இளஞ்சிங்கங்களைப் போன்ற மாணவர்களுக்கு கல்வி என்கின்ற ஒன்றை பன்னெடுங்காலமாக வழங்கி வருகின்ற பாரம்பரியமும், வரலாற்றுச் சிறப்பும் கொண்ட பச்சையப்பன் கல்லூரியின் வரலாற்றுத் துறை ஏற்பாடு செய்திருக்கின்ற இந்த அருமையான விழாவிற்கு தலைமை தாங்கி சிறப்புரையாற்றி அமர்ந்திருக்கின்ற இந்தக் கல்லூரியின் முதல்வர் அவர்களே, என் பொருட்டு மிகுந்த சிரத்தை எடுத்துக்கொண்டு மிக அருமையான அறிமுக உரை ஆற்றியிருக்கின்ற டாக்டர் சி.கிருபேந்திரன், Head of the Department (History) அவர்களே, இங்கே அமர்ந்திருக்கின்ற வரலாற்றுத் துறையின் முனனோடிகளாகத் திகழ்கின்ற பேராசிரியர்களே, பிற துறையைச் சார்ந்த பேராசிரியப் பெருமக்களே, fridgeல் வைத்த ஆப்பிள் போல மிகக் கஷ்டமாக, இந்த குளிரூட்டப்பட்ட அறைக்குள்ளே ஒரு மணி நேரமாவது இருக்க வேண்டுமே என்கின்ற சிறு அவஸ்தையோடு இந்த காலை நேரத்திலே இங்கே அமர்ந்திருக்கிற வரலாற்றுத் துறையைச் சார்ந்த மற்றும் பிற துறைகளைச் சார்ந்த பெரும்பான்மையான மாணவர்களே, சிறுபான்மையான மாணவிகளே, உங்கள் அனைவருக்கும் என்னுடைய காலை வணக்கம். இந்தக் கல்லூரியிலே வரலாற்றுத் துறையின் நிறைவு விழாவான இன்றைய தினத்திலே, “காலத்திலே அழியாத தமிழ்” என்ற தலைப்பிலே பேசவேண்டும் என்று என்னுடைய தோழி என்னை கேட்டுக்கொண்டபொழுது, மூன்று விதமான மனோநிலை உண்டானது. ஒன்று, ஆங்கிலத் துறையிலே விரிவுரையாளராகப் பணியாற்றியிருந்த என்னை வரலாற்றுத் துறையிலே எத்தனை தன்னம்பிக்கை இருந்தால் இத்தகைய தலைப்பிற்கு உரையாற்ற அழைப்பார்கள்? என் மீது எத்தகைய நம்பிக்கை வைத்துள்ளார்கள் என்பது குறித்து வந்ததால் கிடைத்த மகிழ்ச்சி. இன்னொன்று, கிட்டத்தட்ட இரண்டு வருடங்களாக, கல்லூரி வாழ்க்கையை விட்டுவிட்டு வேறு ஒரு களத்திலே இருக்கின்ற கட்டாய நிலையிலே, கிடைக்கின்ற சந்தர்ப்பங்களில் ஏதாவது ஒரு கல்லூரியின் வாசலை மிதிப்பது என்பது, வகுப்பறைக்கு சென்று வருவது என்பது, என்னுடைய தாய் வீட்டிற்கு சென்று வருவதைப் போல இருப்பதால், அது இரண்டாவது மகிழ்ச்சியை அளித்தது. மூன்றாவது என்னவென்றால், இந்தக் கல்லூரி தமிழுக்கு மட்டும் பேர் பெற்ற கல்லூரி அல்ல. இந்தக் கல்லூரியிலே பயின்ற மாணவர்கள் புகழ்பெற்ற சரித்திரத்திலே இடம் பெற்ற அரசியல்வாதிகளாக, வாழ்க்கையிலே அனைத்துத் துறையிலும் சிறந்து விளங்கியவர்களாக இருந்தார்கள் என்பதை நீங்கள் அனைவரும் அறிந்ததுதான். குறிப்பாக, பேரறிஞர் முதற்கொண்டு பேராசிரியர் வரையிலான அனைவரையும் இந்தக் கல்லூரி தயாரித்து அனுப்பியிருக்கிறது என்பதனால், நெப்போலியனை தோற்கடித்த அந்த ஜெனரல் சொன்னானாம், என்னுடைய வெற்றி என்பது இந்த யுத்த களத்திலே தீர்மானிக்கப்பட்டது அல்ல. இந்த வெற்றி என்பது நான் படித்த ஈடென் பள்ளிக்கூடத்து விளையாட்டு மைதானத்திலேயே தீர்மானிக்கப்பட்டது என்று சொன்னான். அந்த அளவிலே அவர்களையெல்லாம் தயாரித்து ஒரு பெருமைமிக்க வாழ்விற்கு அனுப்பிய ஒரு கல்லூரி என்பதாலும், குறிப்பாக வரலாற்றுத் துறையிலே பேசுகின்ற இந்த வாய்ப்பு என்பது எனக்கு அதிக மகிழ்ச்சியை அளித்தது. நிகழ்ச்சிக்காக வந்து இறங்கியவுடன் இந்தத் துறையைச் சார்ந்த பேராசிரியப் பெருமக்கள் அழகான ரங்கோலியை எனக்குக் காட்டினார்கள். நான் அருமையான ரங்கோலியைக் கண்டு ரசித்துக்கொண்டே கடப்பதற்கு முன்பு அருமையான செய்தியைச் சொன்னார்கள், இது எங்களுடைய மாணவர்கள் வரைந்த ரங்கோலி என்று. ஒன்பது விதமான இதயங்கள் வரையப்பட்டிருந்தது. அதைப் பார்த்தவுடனேயே எனக்கு தெரிந்திருக்கவேண்டும், மாணவர்கள் வரைந்தது என்று. இருந்தாலும், மிகுந்த சந்தோஷத்தைக் கொடுத்த ஒரு விஷயம் என்று அதனை நான் பார்க்கிறேன். உணவு சமைப்பது அல்லது கோலம் போடுவது இந்த மாதிரியான விஷயங்கள் எல்லாம் ஒரு பெண் சார்ந்த விஷயங்களாகவே பார்க்கப்பட்டு, கட்டமைக்கப்பட்ட ஒரு சமூக நிலை. வரலாற்றை திருப்பிப் போடுகிற விதமாக இத்தனை நலினத்தோடு ஒரு அருமையான கோலத்தை எங்களால் வரைய முடியும் என்று நீங்கள் காட்டியிருக்கும் அந்த விதம் எனக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சி அளித்தது. பெண் தன்மை, ஆண் தன்மை என்றெல்லாம் பாகுபாடு பார்க்கின்ற நிலையைக் கடந்து முழுவதுமாக மனிதம் என்று இயங்குகின்ற ஒரு மனோநிலையில் இருக்கின்ற மாணவர்களாகிய உங்கள் முன்னால் இந்தத் தலைப்பு குறித்த என்னுடைய கருத்துக்களை பகிர்ந்துகொள்வதிலே எனக்கு பெருத்த மகிழ்ச்சி. என் குறித்து அறிமுகம் செய்த பேராசிரியர், சாத்தேயைப் பற்றி உங்களிடம் சொன்னார். சாதேயைப் பற்றிய இயங்கியலைப் பற்றியும் உங்களிடம் சொன்னார். ஒரு முறை சாத்தேயை கைது செய்யவேண்டிய கட்டாயம் பிரெஞ்சு அரசாங்கத்திற்கு வந்தது. அப்பொழுது பிரெஞ்சு அதிபராக இருந்தவரிடம் சென்று சாத்தேயை கைது செய்யவேண்டும் என்று காவல்துறையைச் சேர்ந்தவர்கள் கோரிக்கை வைக்கிறார்கள். அப்பொழுது அவர் சொன்னாராம், சாத்தேயை கைது செய்வது என்பது இயலாத காரியம். ஏனென்றால் சாத்தேதான் பிரான்ஸ், பிரான்ஸ் தான் சாத்தே என்று சொன்னாராம். அந்த அளவிற்கு இலக்கியவாதிகளையும், தத்துவவாதிகளையும் கொண்டாடிய தேசம் பிரெஞ்சு தேசம் என்று பெருமையாகப் பேசப்பட்ட தேசம். அதற்கு சற்றும் சளைத்ததல்ல நம்முடைய தமிழ்நாடும், நாம் பிறந்து வளர்ந்த இந்த தமிழ் தேசமும். சாத்தேயைப் போன்ற எத்தனையோ பேர் தோன்றியிருந்த தேசம் தான் நம்முடைய தேசம். இன்றைக்கு நீங்கள் கடல் கடந்து சென்று ஒரு ஆங்கிலேயனிடத்திலே உங்களுடைய மொழி பற்றிச் சொல்லும்பொழுது என்னுடைய மொழிக்கு எழுத்து வடிவிலான இலக்கியம் என்பது சுமார் 3500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்தது என்று சொன்னால் அவர்கள் மூக்கின் மேல் விரலை வைப்பார்கள். I have a history of written script which has its own literature which dates back to 3500 years ago என்று ஒரு ஆங்கிலேயனிடம் நீங்கள் பெருமையாகச் சொல்லிக்கொள்ளும் நிலையை நமக்குத் தந்தது இந்தத் தமிழ் மொழிதான். கடுங்கோலன் வரையிலான 89 பாண்டிய பேரரசர்களால் உருவாக்கப்பட்டு, 449 புலவர்களால் ஆராயப்பட்டு, 4440 ஆண்டுகள் நிலைத்திருந்தது முதல் சங்கத் தமிழ். வெந்தேர் சேரன் முதல் முடத்திருமாறன் வரை 49 பாண்டிய பேரரசர்களால் பாதுகாக்கப்பட்டு, அகத்தியர் முதல் தொல்காப்பியர் வரையிலான 59 கவிவானர்களால் ஆராயப்பட்டு, 3700 ஆண்டுகள் முழுதாக பாதுகாக்கப்பட்டு, பாண்டிய நாட்டை கடல்கோல் கொண்டபொழுதும் அதிலே தப்பிப்பிழைத்து சீரிளமை குன்றாமல் இருக்கின்ற தமிழ். கடல்கோலில் தப்பிப் பிழைத்த முடத்திருமாறன் முதல் உக்கியப் பேரழுதி வரையிலான பிற்கால 49 பாண்டிய பேரரசர்களால் தலைதூக்கி நிறுத்தப்பட்டு, 449 தலைசிறந்த புலவர்களால் வளர்க்கப்பட்டு, நலம் வாழி வந்த தமிழ் என்று வரலாறு நமக்கு தமிழ் குறித்து பெருமையோடு பதிவு செய்திருக்கிறது. தமிழ் மொழி என்கின்ற ஒன்றை நம்முடைய நீண்ட நெடிய இனத்தாலும், பாரம்பரியத்தாலும் பேசகின்ற பெருமைக்கு உரியவர்கள் நாம் என்று இன்றைக்கு இந்த 21ம் நூற்றாண்டிலே நினைத்துப் பார்க்கும்பொழுது, காலம்தோறும் வரலாற்று ரீதியாக இது எப்படி நம்மிடையே புழங்கி வந்திருக்கிறது, எப்படி நம்முடைய பெருமைக்குரிய ஒரு விஷயமாக வந்திருக்கிறது என்பதை பார்த்தோமானால், உங்களுக்கு நான் சொல்லவேண்டிய அவசியமில்லை. உலக வரலாற்றிலே, உலக மக்களுக்கு நாகரிகம் கற்றுத் தந்தவர்கள் தமிழர்கள். முதன்முதலில் உழவுத் தொழிலையும், கடல் வாணிபத்தையும் முன்னெடுத்த தமிழர்கள்தான், இன்றைக்கு உலகெங்கும் புரையோடி இருக்கின்ற நாகரிகத்திற்கு தொட்டிலாய் விளங்கியவர்கள். உலகில், முதன்முதலாக வீதியமைப்பு, வீடமைப்பு, நகரமைப்பு, நாளமைப்பு கண்டவர்கள் நாம். உலகில் முதன்முதலாக மொழி இலக்கணமும், ஆட்சிக் குறிப்புகளும், கலைகளும், சட்டங்களும், பிற கூறுகளும் வகுத்தவர்கள் தமிழர்கள்தான் என்பதை முதரறிஞராகிய நா.சி.கந்தைய்யா தன்னுடைய புத்தகங்கள் பலவற்றிலே மிக அருமையாகப் பதிவுசெய்திருக்கின்றார். வியன்னாவிலே இருக்கின்ற அருங்காட்சியகம் ஒன்றிலே சுமார் 1500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்த தமிழர் ஒருவருடைய கடல் வாணிபம் பற்றிய குறிப்பு இருப்பதாக உங்கள் துறையைச் சார்ந்த தொல்லியல் அறிஞர்கள்தான் குறிப்பிட்டுச் சொல்லியிருக்கின்றார்கள். ஹொசேனன் என்கின்ற ஒரு ஜெர்மானிய பேராசிரியர் மேற்கு ஐரோப்பாவிலும், கிழக்கு ஆசியாவிலும் இருக்கின்ற அநேகமான இடப்பெயர்கள் தமிழ் பெயர்களாக இருக்கின்றன என்று பெருமையோடு சொல்லியிருக்கின்றார். கடல் கொண்ட குமரிக் கண்டத்திலே பிழைத்த திராவிட நாகரிகம்தான் சிந்து சமவெளி நாகரிகமாகக் கடந்து, பின்னர் சுமேரிய நாகரிகமாக தழைத்து விரிந்தது என்பதை ஆதாரபூர்வமாக நிறுவிய, நம்முடைய முதல்வர் அவர்கள் சுட்டிக்காட்டிய வீராஸ் என்கின்ற பெருமகனார், உலகின் அனைத்து நாகரிகங்களுக்கும் திராவிட நாகரிகமே, தொல் தமிழ் நாகரிகமே, ஆதாரமாக இருந்திருக்கிறது என்பதால் தன்னை எப்படி அழைத்துக் கொண்டாள் தெரியுமா? நான் ஸ்பெயின் தேசத்திலிருந்து வந்தாலும், ஸ்பெயின் தேசத்திலேயிருந்து வந்த திராவிடன் என்று சொல்லிக்கொள்வதிலே பெருமையடைகின்றேன் என்று சொன்னார். தொல் பெருமை வாய்ந்த ஆதி தொல் தமிழே, உலகின் அனைத்து மொழிக் குடும்பத்திற்கும், இந்தோ-ஆரிய மொழிக் குடும்பம் உட்பட உலகின் அனைத்து மொழிக் குடும்பத்திற்கும் ஆதாரமான தாய்மொழியாக விளங்குகின்றது என்பதை இன்றைக்கு நாம், நம்முடைய கால்கள் முதலான பற்பல அவயவங்களால் உணரப்பட்டு வைத்திருக்கின்றோம். பிற்காலத்திலே, சிந்து சமவெளி நாகரிகம் என்பது ஆரியருடைய நாகரிகமாக இருக்கலாம் என்று விளித்துக் காட்டுகின்ற முயற்சியிலே ராஜாராமன், மீரான் என்கின்ற சிலர் ஈடுபட்டிருந்தாலும் தன்னுடைய சிந்து வெளியில் மூன்று தமிழ் என்கின்ற புத்தகத்தில் கா.பூர்ணசந்திர ராவும், Indus Script Dravidian Language என்கின்ற புத்தகத்தில் இரா.மதிவாணனும் அந்த சமவெளி நாகரிகத்திலே கிடைத்த எழுத்துக்கள் எல்லாம் தொல் தமிழ் எழுத்துக்களே என்று தொல்காப்பிய மொழி இலக்கணத் தரவுகளை வைத்து நிறுவிக் காட்டியிருக்கின்றார். அவற்றை இன்றும் ஆழமாக நிறுவிட ஆதிச்சநல்லூர் தாழிகளைவிட நமக்கு வேறென்ன வேண்டும். அதுபோல, உலகத்திலே முதனமுதலாக வேளாண்மைக்கு நீர்ப்பாசனத்தை பயன்படுத்தப்பட்டது நம்முடைய தென்னிந்தியாவிலே தான். தென்னிந்தியாவின் தென் நாகரிகம் தென் சீனாவிலும் இந்தோனேசியாவிலும் இருக்கின்ற நாகரிகத்திற்கு ஒப்பானது என்பதை குறிப்பிட்டுச் சொல்லியிருக்கின்றார்கள். நம்முடைய அகழ்வாராய்ச்சியிலே கிடைத்த அந்த ‘உழு’ என்கின்ற கருவியினைப் பின்பற்றியே ‘உழவன்’ என்கின்ற சொல் உருவாகியிருக்கலாம் என்பதும் நிரூபிக்கப்பட்ட ஒரு கருத்துதான். நீண்ட நெடிய பாரம்பரியமிக்க இத்தனை பெருமைமிக்க நம்முடைய தமிழ் மொழியை நாம் ஆய்ந்து, அறிந்து, பெருமையோடு, தமிழன் தமிழ் மொழியிலே பேசுகின்றோம் என்று தலைநிமிர்ந்து நிற்கின்ற நிலைமை இன்று இருக்கின்றதா என்ற அந்தக் கேள்விக்கு போவதற்கு முன்னால், எத்தனை அயல் நாட்டு தமிழறிஞர்களால் பாராட்டப்பட்டது என்ற ஒரு சில தகவல்களை நாம் பார்க்கலாம். உங்கள் எல்லோருக்கும் தெரியும், நான் தமிழ் படித்த மாணவன் என்று என் கல்லறையிலே எழுதுங்கள் என்று திருக்குறளை மொழிபெயர்த்த ஜி.யூ.போப் சொன்னதை நீங்கள் அறிவீர்கள். சீகன் மார்க் என்கின்ற ஒரு தமிழ் அறிஞன் இருந்தார். அவர் மேலை நாட்டிலிருந்து வந்து, இங்கிருக்கும் தரகம்பாடிக்குச் சென்று அங்கே தங்கியிருந்து, தமிழ் மொழியைக் கற்று, தமிழ் மொழிக்கென்று ஒரு பிரத்யேகமான அகராதியை உருவாக்கினார். அவருடைய தமிழ் புலமைக்காக, அவருடைய தமிழ் பணிக்காக, ஆசியா முழுதும் பயணம் செய்து அவர் இங்கிலாந்துக்கு சென்றபோது இரண்டாம் ஜார்ஜ் மன்னனுடைய அரசவையிலே இந்தப் பணியைப் பாராட்டி அவருக்கு ஒரு பாராட்டுப் பட்டயம் வழங்கப்படுகின்றது. அந்தப் பதக்கத்தை மதபோதகர் அவருக்கு வழங்குகின்றார். அவர் அளிக்கும்பெழுது சொல்லுகின்றார், சீகன் மார்க் அவர்களே, இந்த பாராட்டுப் பத்திரமானது உலகின் தலைசிறந்த மொழியான லத்தீன் மொழியிலே எழுதப்பட்டு உங்களுக்கு அளிக்கப்படுகிறது என்று சொன்னார். பெற்றுக்கொண்ட சீனக் மார்க், மிக்க நன்றி, ஆனால் நான் என்னுடைய பதிலுரையை ஒரு மொழியிலே சொல்லப்போகின்றேன். அது உலகின் அனைத்து விழுமியங்களையும் தன்னகத்தே ஒரு சேர அமைந்திருக்கிற தமிழ் மொழியிலே. உங்களுடைய படைப்புகளிலே நீங்கள் எப்பொழுதும் வலியுறுத்துகின்ற அன்பு, காமம், நட்பு ஆகிய இத்தகைய மன உணர்வுகளுக்கான கருப்பொருளை நீங்கள் எங்கிருந்து எடுக்கிறீர்கள்? என்று காந்தீஜி ஒரு முறை டால்ஸ்டாய்க்கு கடிதம் எழுதுகின்றார். டால்ஸ்டாய் எழுதுகின்றார், என்னுடைய அனைத்து படைப்புகளுக்கான ஊற்றுக்கண்ணை நான் உங்களுடைய இந்தியாவிலே இருக்கின்ற தமிழ் மொழியிலே எழுதப்பட்ட இலக்கியமான திருக்குறளிலே இருந்து எடுக்கிறேன் என்று சொல்கிறார். நயாக்ராவிலே இன்றைக்கும் நல்வரவு என்று தமிழிலே எழுதப்பட்டிருக்கின்றது. ஜப்பானிலே இருக்கின்ற ஒரு பல்கலைக்கழகத்திலே, யாதும் ஊரே யாவரும் கேளீர் என்கின்ற நம்முடைய புறநானூற்றுப் பாடலை ஜப்பானிய மொழியில் மொழிபெயர்த்து, தமிழிலும் எழுதி வைத்து, ஒரு முகப்பு ஒன்று அமைக்கப்பட்டிருக்கின்றது. புத்தரும் தமிழ் படிக்க ஆசைப்பட்டார் என்று ரத்தினவிகாரம் என்கின்ற சமஸ்கிருத நூல் நமக்கு சொல்கின்றது. ஜெரூசலத்திலே இருக்கின்ற அலிவோ மலையிலே இருக்கின்ற மிகப் புனிதமான கிருஸ்துவ தேவாலயத்திலே கிருஸ்துவினுடைய போதனைகளை உலகின் தலைசிறந்த 68 மொழிகளிலே எழுதிவைக்க வேண்டும் என்று தீர்மானிக்கப்பட்டது. இத்தனை சிறப்புகளையும் உடைய நம்முடைய தமிழ் மொழியை பக்கம் பக்கமாக பேசிக்கொண்டே போகலாம். வரலாற்று ரீதியாக நம்முடைய மொழி நமக்கு எந்த காலகட்டத்திலே என்னென்ன செழுமையை கொடுத்திருக்கிறது எப்படி வந்திருக்கிறது என்கின்ற புரிதல் இருந்தால்தான் நிகழ்காலத்திலும், எதிர்காலத்திலும் மொழி குறித்த உணர்வோடும் பெருமிதத்தோடும் மொழியை எப்படி உணர்வது என்கின்ற பயன்பாட்டுத் தன்மைகளை மாணவர்களாகிய நீங்கள் எடுத்துச்செல்ல வேண்டும், எடுத்துச் செல்ல முடியும் என்று நான் திடமாக நம்புகின்றேன். வரலாறு என்றால் என்ன? என்கின்ற கேள்விக்கு நான் தந்த பதிலையே உங்களிடம் சுட்டிக்காட்டினார். வரலாறு என்பது கடந்த காலத்திற்கும், எதிர்காலத்திற்கும், நிகழ்காலத்திலே நடக்கின்ற ஒரு உரையாடலே. ஒன்றைச் சொல்லலாம் என்று நான் நினைக்கின்றேன். அது நீட்சேவினுடைய வரலாறு குறித்த ஒரு பதிவு. நீட்சே சொல்லுகின்றார், வரலாறு நமக்குத் தேவைதான். ஆனால் ஐரின் தோட்டத்தில் சீரழிந்து நோக்கமின்றி திரியும் கல்லறைக்கு தேவைப்படும் விதத்தில் அல்ல, என்று. நீங்கள் வரலாற்றிலிருந்து எதனை எடுத்துக்கொள்கிறீர்கள் என்பதுதான் மிக மிக முக்கியமானது. துவக்கமே இயக்கமாக அமைகின்றது வரலாறு என்று சொன்ன மார்க்ஸ், வரலாறு குறித்து என்ன சொல்லுகின்றார்? வரலாறு ஒருமுகத்தன்மை மட்டுமே கொண்டிருப்பதில்லை. அல்லது ஒரு காலகட்டத்தை மட்டுமே கொண்டிருப்பதில்லை. மாறாக, நிகழ்காலமே வரலாற்றுக்குரிய இடமாகும். இவ்விதமாக ரோம் என்று நீங்கள் சொல்வீர்களென்றால், ரோம் என்பது நிகழ்காலத்தால் செறிவூட்டப்பட்ட கடந்த காலம் என்பதை முன்வைக்கின்றார். அதை அவர் வரலாற்றின் இடையறாத தொடர்ச்சியிலிருந்து வெட்டி பிரிக்கின்றார். பிரெஞ்சு புரட்சி தன்னைத்தானே ரோமின் மறுபிறப்பாகக் கண்டது. பழைய கால ஆடைகள் புதிய பாணியாக முன்னிலைப் படுத்தப்படுவது பழங்கால ரோமை முன்னிலைப்படுத்தியது. ஆரியத்தின் அதிர்வுகளை நாம் அறிவோம். நாம் திராவிடம். நமக்குத் தந்த திராவிட மொழி இன உணர்வைத் தந்தது தமிழ் என்கின்ற ஒரு உணர்வோடு இன்றைய தமிழை முழங்குபவர்கள், அதிலும் மிகக் குறிப்பாக, நாவல், உரைநடை, சிறுகதை, இவையெல்லாம் என்னுடைய தளங்கள் இல்லை என்பதால், கவிதை என்கின்ற ஒன்றிலிருந்து, இன்றைய மொழியிலே, எனக்கு வழங்கப்பட்ட மொழியை நான் எப்படி கையாளுகின்றேன் என்கின்ற அந்த விடைக்கு வருகின்றேன். சாத்தே இயங்குதலின் தந்தை என்று நாம் அனைவரும் அறிவோம். இலக்கியம் என்றால் என்ன என்ற அவருடைய கட்டுரைக்கு மிகச் சிறப்பான பதில் ஒன்றை எழுதி இலக்கிய உலகில் அதரடியாகப் பிரவேசித்தவர் பால்ஸ் என்கின்ற பின் நவீனத்துவ விமர்சகர். பால்ஸ் சொல்வார் இலக்கியம் என்றால் பிறவி தரும் இன்பம். இந்த புத்தகம் உங்களுக்குத் தருகின்ற இன்பம் மட்டுமே இலக்கியம். அதைத் தாண்டி அதிலே சென்டிமென்ட இல்லை, வரலாறு இல்லை, ஒன்றும் இல்லை. ஒரு பக்கத்திலிருந்து இன்னொரு பக்கம் வரை விரவிக் கிடக்கின்ற இன்பமே இலக்கியம் என்கின்ற புகழ்பெற்ற கட்டுரையை பால்ஸ் எழுதிய பின்பு, கார்ல்ஸ் காணாமல் போனார், அவருடைய இயங்கியல் அர்த்தமற்றுப் போனது. ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் அவர் வாழ்வதற்கான சுதந்திரம் இருக்கிறது. தன்னுடைய வாழ்விற்கான அர்த்தத்தை அவனே தான் கட்டமைக்கிறான் என்பதை முன்வைத்தவர் பால்ஸ். நீட்சே வந்தார். 18ஆம் நூற்றாண்டிற்கு முன்புவரை மனிதன் இறக்கவே இல்லை என்று சொன்னார். மனித இனம் என்று ஒன்று இருந்தது, ஆனால் மனிதன் பிறந்தது 18ஆம் நூற்றாண்டுக்குப் பின்புதான் என்று சொன்னார் ஃபோகோ. ஏன் தெரியுமா? நீட்சே 18ஆம் நீற்றாண்டில் கடவுள் இல்லை என்று அறிவிக்கின்றார், கடவுளின்றி நிர்கதியாக விடப்பட்ட மனிதன் தன்னுடைய வாழ்வை பொறுப்புணர்வோடு எப்படி எடுத்துச் செல்வது என்று தெரியாமல் திகைக்கின்றான். அப்பொழுதுதான் அவனுடைய பிறப்பு உண்மையாக நிகழ்கின்றது என்கின்ற கருத்தை முன்வைக்கின்ற ஃபோகோ இன்னொன்றையும் சொல்லுவார். இந்த இயங்கியல் என்பது ஒத்துவராத, காலாவதியான ஒரு விஷயம். ஏனென்றால், மனிதம் முழுவதும் ஒரு அதிகாரத்தால் கட்டமைக்கப்படுகின்றான். தன்னுடைய அடையாளத்தை வடிவமைத்துக் கொள்ளக்கூடிய சுதந்திரம் அவனுக்கில்லை. ஒவ்வொரு நிமிடமும் ஒரு அதிகாரத்தால் கட்டமைக்கப்படுகின்ற மனிதன் எப்படி இயங்குகின்றான், தனக்கான ஒரு சுதந்திரத்தோடு என்கின்ற ஒரு அடிப்படையான கேள்வியை முன்வைத்து சாத்தரை மறுத்தார் ஃபுடோ. ஃபுடோவை அடியொற்றி பார்க் வந்தார். அதே பார்க் தான் மிகப் புகழ்பெற்ற இன்னொரு வாசகத்தையும் சொன்னார். உலகம் எனக்கு கொடுத்திருக்கின்ற முதல் மொழியிலிருந்து இன்னொரு மொழியை கண்டுபிடிப்பதே என்னுடைய வாழ்க்கைக்கான மிகப்பெரிய சவால் என்று சொன்னார். மாணவர்களே ஒன்றை இங்கே நான் சுட்டிக்காட்ட விரும்புகின்றேன். அதாவது உங்களுக்கு கொடுக்கப்பட்டிருக்கின்ற தமிழ் மொழி, மிகத் தொன்மையான, பாரம்பரியமிக்க ஒரு மொழி. அதனுடைய சிறப்புக்களை இத்தனை நேரம் நான் சொன்னேன், நீங்கள் கேட்டீர்கள், பற்பலரும் உங்களுக்கு தந்தார்கள். ஆனால் இன்றைய 21ம் நூற்றாண்டிலே உலகம் நமக்குக் கொடுத்த நம்முடைய தமிழ் மொழி என்பது நமக்கான எந்த சாத்தியங்களைத் தருகின்றது அதிலிருந்து நீங்கள் இன்னொரு மொழியை எப்படி கண்டடைகிறீர்கள் என்ற ஒரு கருத்தை பின்நவீனத்துவவாதிகள் மிகமிக முக்கியமானதாக வைக்கின்றார்கள். ஆலிசின் வன்டர்லேண்ட் என்கின்ற ஒரு கதையை நீங்கள் கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள். அதிலே ஆலிஸ் என்கின்ற ஒரு சிறுமிக்கும், இன்னொரு கதாபாத்திரத்திற்கும் ஒரு உரையாடல் வரும். கேத்தரின் என்பவர் அந்த உரையாடலைப் பற்றி இப்படிச் சொல்கின்றார். பொருள் பற்றி நடக்கும் விவாதத்தில் யார் சொல்வது சரி? என்று சிறுமிக்கும் ஹம்பி டம்பி என்கின்ற பொம்மைக்கும் விவாதம் வருகின்றது. * * * * * *

தொடர

Let me begin my address with Philip Sydney The Renaissance: Biting my truant pen, beating myself for spite, ‘Fool’, said my Muse to me, ‘look in thy heart and write.’ (English Poetry: 30) - Sir Philip Sidney - Astrophel and Stella While preparing for this, I was browsing through this book Poetry Politics and the English Tradition - L.C.Knights. It has some wonderful sparks for you students of literature, let me begin my address with L.C.Knights. An inaugural lecture can be a very grand affair, a public stocktaking in which a master of his subject defines its scope, purpose and methods, both in relation to the general field of knowledge and as a university discipline. Or it can be something much less ambitious; an occasion when a representative of a particular branch of learning produces a sample of his wares that he thinks may be of some interest to representatives of other branches. I have chosen to produce a sample rather than to take stock. My subject-matter here is just to knife a few thoughts and ideas about poetry, criticism and share a few translations of my poems. He further adds that, our first job as teachers of English is to help our students to cultivate the habit of disciplined attention to words through which the values of literature are revealed: there is no other way in which they can possess-really posses-the material of their study. (Poetry Politics and the English Tradition - L.C.Knights: 5) Canter-bury Tales or Middlemarch-we are interested in them because they all in different ways focus what Arnold called “the great question,-How to Live?”-they spring from a passionate interest in the general life and lead back to it. (Poetry Politics and the English Tradition - L.C.Knights: 6) The answer is “through arts & literature” you can make a living through a career, but you can live life only through arts and literature. The student of English is in the first place a student of literature, of works great and small in which something of permanent interest and value is embodied. But he is also-I think necessarily-a student of a way of life, changing with the years but with a recognizable continuity and tradition, and at all times capable of shedding light on questions that will confront him not simply as a university student, not simply as a student of literature in any restricted sense, but as a man living the common life of men. (Poetry Politics and the English Tradition - L.C.Knights: 7) Monastery story... More and more mankind will discover that we have to turn to poetry to interpret life for us, to console us, to solace us. Without poetry, our science will appear incomplete; and most of what passes for religion and philosophy will be replaced by poetry. (Modern Literary Criticism - Irving Howe: 7) As a post graduate of the late 80’s was wounded by the critical tradition of T.S.Eliot, M.Arnold, I.A.Richards, F.R.Leavis. Reference about Prof. Subba Rao, Thiagarajar College. As C.M.Bowra has observed in ‘The Creative Experiment’. Indeed his (Eliot’s) prepossessions with morality are more American than European, the product of New England and its Puritan tradition’. His obsession withself, his weariness and frustration of the present and his mostalgia for the past found expression in his poetry... poetry in which personal feelings are masked under intricate allusions, unusual images and quotations in various languages. As a poet, therefore, Eliot’s attempt to transmute his personal feelings into something rich and strange in the realm of art. The generalizations from his own practice as a poet form a considerable part of his critical canons, and his criticism can be said to be a defence, conscious or unconscious, for the type of poetry he wrote. I stand before you as a rural poet. I belong to a landscape of dry black soil, which we term as “Karisal” in chaste Tamil. Hot summer is the most prevalent season and I hail from an agrarian community – in which failure of monsoon and rains is fatal to farmers. My soil, landscape, vegetation, birds, poultry, cattle-stock and above all, the native talkative, intruding, nosy, yet humane and affectionate people with their worldly wisdom – form the crux of my poems. I breath my village, though I am a bonsai plant in a metropolitan city / My alienation, diasporic longing, my inability to adapt to a pretentious culture – my oxymoronic being between living and existence – are the key themes of my poems / I evolve neither as a woman, nor as a man, but as a human being through my poems. It is just a voice – neither revolutionary nor reformative and declaring, but a firm, true voice – robust village voice, uncontaminated by any issues, or genres, but deeply immersed in the natural odour of my earth and soil – with all its sweat, untidiness, barbaric but commune life. I declare myself as philistine poet, who hears the inner voice of my people, registers it in my soul and walks with it – uncorrupt by the artificially air-conditioned seasoning. Dr.Krishna Nand Joshi & S.C.Agarwal opine that, The inconsistencies in Eliot’s theory: Eliot’s theory of poetic process, as propounded by him in Tradition and Individual Talent has been criticized by different critics on various scores. Eliot’s essay suggests that emotions and feelings are two important components of poetry, but thoughts, ideas, intelligence are given no place as substance of poetry. Eliot uses the word ‘emotion’ in the sense of feelings aroused by the real experiences of life, while ‘feelings’ are associated with words, images or phrase. Some image, a phrase or a word, are linked in the poet’s mind with some particular feeling and certain feelings evoke a particular image or phrase. According to Eliot, the poet’s mind acts as a catalyst, while either under the stress of an emotion or without any emotion, the creative process is active. Even if the poetic mind is to be regarded as a medium, it is difficult to recognize with Eliot that the beliefs, thoughts and assumptions of a poet are not reflected in his work. Another inconsistency pointed out by the critics in Eliot’s theory is that developed to its logical conclusions, it ends in the same romantic tradition as a protest against which it had been advanced. According to Eliot’s theory, art appears to be a permutation and combination, under certain conditions, of emotions and feelings. Eliot’s theory seems to regard the expression of these as an automatic release. The process of art, in Eliot’s opinion, transmutes the emotions and feelings present as the raw material of poetry, into something absolutely different from the original emotion. The difference between art and event is always absolute and as such no semi-ethical criteria can be applied to the former. In his own attempts at the evaluation of poets, Eliot more than once violates the rule of his own making. In his unjust condemnation of Shelley, he is using a semi-ethical criteria in judging the poet. The same criteria is used by him when he says that Browning and Tennyson had ‘often parried and often shallow’ knowledge of the human soul. (Tradition and Individual Talent, Functions of Criticism & Frontiers of Criticism - Dr.Krishna Nand Joshi & S.C.Agarwal: 66) Has the poet’s conscious intelligence no role in poetic process? Eliot’s theory of poetic process also implies that poetry is a concentration of diverse experiences, a concentration neither deliberate nor conscious. The poet’s intelligence has thus no control over the content of his poetry: it is only the form of poetry that can be affected by conscious intelligence. None will deny that the greatest poetry is distinguished by the poet’s individual vision of life. Yet Eliot seems to deny to the poet any power to think for himself. In Shakespeare and the stoicism of Seneca, Eliot remarks: “We say, in a vague way, that Shakespeare or Dante or Lucretius, is a poet who thinks, and that Swinburne is a poet who does not think.... But what we really means is not a difference in quality of thought, but a difference in quality of emotion. The poet who ‘thinks’ is merely the poet who can express the emotional equivalent of thought. But he is not necessarily interested in the thought itself. We talk as if thought was precise and emotion was vague. In reality there is precise emotion requires as great intellectual power as to express precise thought.” In the same essay, Eliot speaks of every precise emotion tending towards ‘intellectual formation’. How can this intellectual formation take place if the conscious intelligence of the poet has no place in the substance of his poetry? (Tradition and Individual Talent, Functions of Criticism & Frontiers of Criticism - Dr.Krishna Nand Joshi & S.C.Agarwal: 67) The inconsistencies resulting from Eliot’s views on thought The difficult situation Eliot puts himself in by relegating thought to a secondary position in his theory, emerges again and again, and has given rise to several inconsistencies in him. In the essay Shakespeare and the Stoicism of Seneca, Eliot categorically states: ‘In truth neither Shakespeare nor Dante did any conscious thinking---that was not their job: and the relative value of the thought current at their time, the material enforced upon each to use as the vehicle of his feeling, is of no importance.” Yet he admits that the difference between Shakespeare and Dane is that in Dante’s time thought was ‘orderly and strong and beautiful’. However, with the same breath he dismisses this fact as an ‘irrelevant accident’ from the point of view of poetry. It is difficult to reconcile what Eliot says here with the reason he assigns of his preferring the poetry of Dante to Shakespeare’s: In the Introduction to The Sacred Wood, he says: ‘I prefer the poetry of Dante to that of Shakespeare..... because it seems to me to illustrate the saner attitude towards the mystery of life.” How can ‘orderly, strong and beautiful’ thought behind poetry be an ‘irrelevant accident’? (Tradition and Individual Talent, Functions of Criticism & Frontiers of Criticism - Dr.Krishna Nand Joshi & S.C.Agarwal: 68)

தொடர

I deem it as an honour and privilege to be a part of this Post-Centenary Diamond Jubilee International Conference and deliver the Felicitation address. The Madras University is the proud mother of almost all the old universities of South India and I am proud to say that it is my alma mater. I have had my doctorate degree from this prestigious University and I am much obliged to the Centre for Australia Studies since my area of Research is the Tamil Diaspora settled in Austrlia. I make use of this opportunity to thank the Australia - India Council - which encourages Southeast Asian scholars to explore their shores with enviable Fellowships i was a Australia - India Council Fellow, 2004, Which has helped me immensely - in fact geared up my research in the right direction and I completed my Ph.D on time. I congratulate the Department of English, University of Madras for having introduced core course in Australian & Canadian studies way back in 1998 in (CBCS). Such courses have enabled the students to perceive Australian History and Culture in an entirely different and comparative light. Further, it has opened up new areas of research for younger scholars, both in the University Department and the affiliated colleges. The center has a modest collection of materials in the Australian Resources unit which has immensely helped me to kick start - my Research in 2002 - introducing me well to the Australian history, society Culture and Politics. I am sure scholars from South India are thoroughly benefitted by it’s Data Base. The Asia Link Residency Porgramme hosted by the Department of English, has provided wonderful opportunity to all of us, scholars to, listen to eminent professors, diplomats, artists and writers of Australia & Canada enriching our knowledge and understanding. Apart from the academic front, as a translator I am immensely benefitted by listening to Susan Basnet, as well the translation of various poems from Australian Literature into Tamil by the students of the English Department. As I mentioned earlier, I have worked in the area of Tamil Diaspora in Australia, exploring the theme of Identity and Hybridity especially Dilemmas of the new post-colonial diaspora explored through ‘subversion’ of power relations. Around 12% of all migrants to Australia come from India, making it Australia’s third largest source of migrants and its second largest source of overseas students. “The historic ties between Australia and India have expanded rapidly in the 21st Century to encompass a wide range of complementing ties; from education to biotechnology, food processing and ICT; from clean coal and mining technology to an expanding large of environmental industries. A genuine two-way exchange in all these areas between our two countries has led to increased prosperity and wealth generation across both nations. They are very strong ties that in the coming years we can expect this partnership to continue to grow, thereby delivering a broad range of tangible benefits to Indians and Australians alike” – observed the then minister of Commerce & Industry, the Hon’ Kamal Nath, Govt of India. Also, “India and Australia have several features in common: we are both vibrant democracies, with highly dynamic economies, Our countries have free press, an independent judiciary, and multilingual, multi-religious and multi-cultural societies”, proudly opinied Sujatha Singh, the then Indian High Commissioner to Australia. In this context, this international conference Resisting Hegemony and Centre: Narratives of Australia, Canada and New Zealand organized by the Department of English, University of Madras, is one of the most telling signs of the growing awareness and interest to promote mutual dialogues in these spaces in the Academic arena also. I congratulate Professor Dr.Armstrong, Head of the Department, and his fellow Associate Professors for having initiated it at the right juncture. It’s hightime we need to Challenge the centers in the native culture and the thrust should be on creating alternative discourses by de-stabilishing the Center and the Hegemony. As descendants of the Dravidian Language Family, with a distinct native root in Classical Tamil Language as my mother tongue, I take pride to identify myself with the Aboriginals of Australia rather than the White Australians, since we have common myths, rituals, Dreams and the proud Label as the sons of the soil. Though I have had the benefits of the Macaulay Education, my heart always follow Chinua Achebe, who asks, “Why should a Nigerian learn about Daffodil flowers, inside a class-room, about which he doesnot have any idea? Instead flowers of their own terrain will make sense”. As a post-colonial subject, subversion of power relations between the colonizer and the colonized is crucial to me and my insatiable native pride never gets quenched when I indulge in exploring texts which carry various tropes of language against the hegemony of English Language. Two main features of post-colonial writing that have been widely accepted among critics are the use of language as a tool of power and a concern with ‘home’ and displacement. The concern with place is closely related to a sense of self and identity. A valid sense of self is often dismantled by an experience of dislocation, either by voluntary migration or through forced migration. This is further accentuated by the sense of alienation one experience in the new environment, of an alien culture and language. This whole phenomenon of migration (forced or voluntary), and feeling alienated in the context of dislocated culture is historically associated with colonial expansion and, in particular, with the expansion of the British Empire. Hence the concern of post-colonial writing with language, confronting the dominance of the Standard British English. Engaging with this Standard British English requires two different strategies according to varying contexts. To quote the words of the authors of The Empire Writes Back (2000): The crucial function of language as a medium of power demands that post-colonial writing defines itself by seizing the language of the centre and re-placing it in a discourse fully adapted to the colonized place. There are two distinct processes by which it does this. The first, the abrogation or denial of the privilege of ‘English’ involves a rejection of the metropolitan power over the means of communication. The second, the appropriation and reconstitution of the language of the centre, the process of capturing and remoulding the language to new usages, marks a separation from the site of colonial privilege. (37) Here I would like to mention about a character, by name Hector, who comes in one of the plays written by a playwright from Srilankan Tamil Diaspora settled in Australia. Hector strikes out at the nostalgic, heroic image of the bush man and the Australian landscape at one stroke, commenting sarcastically that it is simply bush wherever one turns up in Australia and to compensate their lack of green pastures the Australians have transplanted English trees, euphemistically attacking their lack of an authentic cultural heritage: “Oh yes, Killara. They have transplanted a lot of imported English trees there. Gives a very civilized feeling, to the bush” (19). Even the landscape is not spared: “Not like her, where if you drive this way it’s bush, if you drive that way, its bush, if you drive any way its still bush!” (81). The Australian English, too, is simply snubbed off as Counterfeit English. This obviously is a direct negation of the privilege accorded to the English, in particular here, of the pride of the Australian, in other words, the process of abrogation. Tamil poetry has an important history of more than two thousand years – from the age of Sangam to the post-modern poetry. Tamil poetry of this post-modern era is characteristically different in its form, structure, content and musicality. “Three important developments mark the New Poetry field during the nineties and beyond; a) patronage for New poetry amongst mass circulation journals, b) the emergence and visibility of a number of significant women poets, c) and the voice of the dalits reverberating in the portals of poetry” I am just one among them – who comes from the Margin, writes in the native dialect - thus ‘minority literature’ throwing up a challenge to the established style in writing! I am not just a millennium woman – basking in the glory of post globalisation, liberalisation, privatisation and mono-culturalisation - but a third world woman from Tamilnadu, a rural woman, who is proud of my rationalist path paved by those brave women of “Self-Respect Movement, who is conscious of the existing hurdles still prevalent – caste, creed and class – who is little empowered with education, but not willing to bait my agrarian landscape, vegetation, birds, rivers and my language in the name of “development”, who is prepared for challenges ahead! I stand before you as a rural indigenous poet of Southern Tamil Nadu. I belong to a landscape of dry black soil, which we term as “Karisal” in chaste Tamil. Hot summer is the most prevalent season and I hail from an agrarian community – in which failure of monsoon and rains is fatal to farmers. My soil, landscape, vegetation, birds, poultry, cattle-stock and above all, the native talkative, intruding, nosy, yet humane and affectionate people with their worldly wisdom – form the crux of my poems. I breath my village, though I am a bonsai plant in a metropolitan city / My alienation, diasporic longing, my inability to adapt to a pretentious culture – my oxymoronic being between living and existence – are the key themes of my poems / I evolve neither as a woman, nor as a man, but as a human being with strong roots in my soil through my poems. It is just a voice – neither revolutionary nor reformative and declaring, but a firm, true voice – robust village voice, uncontaminated by any isms, or genres, but deeply immersed in the natural odour of my earth and soil – with all its sweat, untidiness, barbaric but commune life. I declare myself as philistine poet, who hears the inner voice of my people, registers it in my soul and walks with it – uncorrupt by the artificially air-conditioned seasoning. “........ The British might boast that they had the first empire in history on which the sun never set; to which an Indian would reply: Yes, because god can not trust an Englishman in the dark”- China Achabe says in his home and Exile. To survive, the third world countries are limping back to learn English. As an indigenous poet I agree with Achebe – but as an academician and as a citizen of this post – modern era – I always rise up to meet the challenges of that fascinating language. That is why this conference is of immense interest to me. Organising such a worthy conference which is Contemporaneous in its theme - cutting across multiple disciplines extending to cover history, critical arena, creative arts, theatre, comparative literature and so on, is the need of the hour. It provides wonderful opportunity for the students, scholars and fellow faculty members to share their views and thereby to hone their pedagogic skills. I hope all of us will make the best out of this. Thank you!

தொடர